Lantaren/Venster.

Gouvernestraat te Rotterdam. Daar zit al jaar en dag (1949) Lantaren/Venster. Het pand dateert zelfs uit 1909. Jarenlang heb ik deze locatie, voor film en muziek, vrijwel links laten liggen, en dat terwijl daar toch mijn liefde voor een bepaalde muziekstroming ooit verder gestalte kreeg. Half jaren tachtig. Door collega Bauke dan toch maar eens een kijkje gaan nemen in de Gouvernestraat; een concert van ene Brendan Croker. Dat was dan wel geen regelrechte openbaring, goed was het wel met songs als Darlin’ en Joshua Gone Barbados. Bauke, helaas begin jaren negentig overleden, net in de veertig, bestookte me in die tachtiger jaren met legio tips, zoals Dream Syndicate; True West; House of Freaks en Green on Red. Die laatste band zag ik bij mijn tweede bezoek aan Lantaren/Venster; in 1989 of zo. De cd’s van GoR had ik inmiddels via Bauke kunnen beluisteren, en er groeide iets. Was een goed concert van GoR, trouwens, met een beschonken Dan Stuart in een hoofdrol. Pills and Booze….
In Lantaren/Venster kwam ik daarna echter nog zelden. Tot dit jaar. 2007 is namelijk het jaar waarin ik de film heb herontdekt; het naar de bios gaan dus. In filmhuis Lantaren/Venster…. Bij voorkeur films die er toedoen, dus niet dat gladde, snelle Hollywood- gedoe met veel spektakel en zo. Nee, liever films als Das Leden der Anderen; Azuloscurocasinegro; Nue Propriété; Flandres; Iklimler en recent de Roemeense prachtfilms California Dreamin’ (Endless) en 4 maanden, 3 weken en 2 dagen. Films met inhoud én diepgang. Maar ook de oppervlakkige, maar zeker vermakelijke muziekfilm Once, met Frames voorman Glen Hansard in een fraaie rol.
Na California Dreamin’ rolden we zomaar in het ‘rumoer’ van een festival met IJsland als thema. Groepen als Mum. Geen americana, maar toch….. Lantaren/Venster is simpelweg een gezellige locatie om te verpozen, zo heb ik dit jaar dus uiteindelijk mogen ervaren. Film of muziek, of gewoon om een neutje te nemen.
Lantaren/Venster gaat overigens verhuizen (2009/2010); naar de Kop van Zuid. Nieuw pand. Het zal noodzaak zijn, die verhuizing, maar zorgelijk is het ook. De sfeer zal daar aan de Otto Reuchlinweg op de Wilhelmina- kade ongetwijfeld anders zijn.
Sfeer was er afgelopen zaterdag overigens nou net niet. Tijdens het 3e Numoonfestival bleek dat Rotterdam e.o. niet was uitgelopen, en dat terwijl er toch een mooi gevarieerd programma werd geboden. Wel ontzettend naar het zin gehad, en deze keer niet alleen van die acts welke gelieerd zijn aan Americana. Nee, ook de muziek van het Numoonlab Orchestra, met o.a. Jon Hassell en Ursula Rucker als gasten, kon bekoren. In Venster 1, tegenwoordig ingericht als een gezellige huiskamer -de filmlounge-, trad ondermeer uit Engeland Jayne Powell op; dat was fraai. Ook de bezwerende country-noir van Ndromeda kwam verrekte goed over. In de Foyer dan nog genoten van het fraaie palet aan stijlen van Kalashnikova. Topper was echter Pascal Hallibert’s White Sands. Samen met vaste kompanen Daan van Diest (drums; harmonica) en Hans Custers (uprightbass), en ‘inleners’ Jan van Bijnen (steel; accordeon en mandoline) en Simone Manuputty (viool) liet Hallibert het werk van debuutcd Deseronto vlekkeloos passeren. Bij de cd-shop van Sounds in Rotterdam suggereert men bij de aanbeveling van deze prachtschijf dat White Sands wel eens de Nederlandse Calexico kan zijn. Ik houd het er maar op dat het gezelschap rond Hallibert op dit moment gewoon één van de exponenten is van de vaderlandse Americana.
En zo was het wederom, dit ondanks de wat matige opkomst, erg goed toeven in Lantaren/Venster.…..