Het is begin jaren negentig. Na een van zijn talloze definitieve laatste uitzendingen is Jan Donkers een paar maanden later weer vrolijk teruggekeerd op de VPRO-radio, en wel op een zeer ongebruikelijk tijdstip: zondagochtend. Een van zijn meest tot de verbeelding sprekende ontdekkingen uit die tijd is Jimmy LaFave. Deze kwam in 1992 voor de dag met Austin Skyline. Zestien nummers, live opgenomen op verschillende locaties in Austin Texas. Was Donkers begonnen met het eerste nummer, Thru The Neon Night, dan zou ik gauw klaar zijn geweest met Jimmy LaFave. Maar Jan, ook niet gek natuurlijk, draaide track 2: Girl From The North Country, een van de vier Dylan-covers op Austin Skyline. En hier gingen je oren toch wel even van klapperen... een ijle, breekbare, licht aangeschuurde stem, die ook nog eens te pas en te onpas de hoogte inschoot, maar met een kracht, pathos en passie waar Dylan zelf alleen maar tandenknarsend naar kan luisteren. En meteen draaide Donkers ook nummer drie, Desperate Men Do Desparate Things. Midtempo, het domein waar LaFave heer en meester is. Maar laten we ook zijn onnavolgbare ballads niet vergeten, zoals het vierde liedje op Austin Skyline: When It Starts To Rain. Na deze late kennismaking (LaFave was al achter in de dertig) werden we in een paar jaar tijd verwend met drie opvolgers: Highway Trance, Buffalo Return To The Plain en Road Novel. Allemaal dik in orde, zij het niet met de verpletterende indruk die Austin Skyline maakte.
Na een mooie dubbelaar met bootlegs, outtakes en nooit eerder uitgebrachte live- en radio-opnames (Trail) bleef het een paar jaar stil. Maar goed ook, want waar LaFave daarna mee op de proppen kwam, was een tweetal magere, bleke teleurstellingen: Texoma en Blue Nightfall. Het was gebeurd met onze held uit Austin, zo leek het. Totdat hij dit jaar genadeloos terugsloeg met het geweldige Cimmaron Manifesto, dat zich moeiteloos een weg naar mijn jaarlijst wist te banen.Maar nu de kwestie waarom ik dit allemaal te berde breng. Het raadsel van de Waardeloze Flutnummers, die elk album van Jimmy LaFave ontsieren. Slappe, platte, ongeïnspireerde, obligate rhythm&blues en rock&roll niemendalletjes, zonder enige diepgang of originaliteit. Altijd weer over die highway, die dirt roads at night, on the road to rock and roll, through the neon night. Waarom, in godsnaam, als je als geen ander Dylan kunt coveren. Als je Only One Angel kunt schrijven. Als je Because The Wind, ook uit 1992, kunt weglaten op je debuut-cd. Is er dan niemand in zijn omgeving die Jimmy tot rede weet te brengen?
Met dank aan Menno.
Posts
2 opmerkingen:
Texoma inderdaad flut; Blue Nightfalls was in mijn optiek beduidend beter, maar als je zijn laatste er dan weer naast legt, tja, dan valt Blue Nightfalls ook in het niet, ofschoon op die plaat toch zeker een aantal tracks staat die 'flut' overstijgen.....
Helemaal eens met wat jullie schrijven, behalve dat ikzelf Texoma eigenlijk beter vind dat Blue Nightfalls. Maar goed, dat mag, he? Waarschijnlijk is dit niet nieuw voor jullie, maar voor de zekerheid meld ik het toch maar even: bootleg CD's en zeldzame LPs (rips) van Lafave zijn te downloaden via de links alhier: http://time-has-told-me.blogspot.com/search?q=lafave
Groeten uit Schiedam,
-A
Een reactie posten