Soms sla je wel eens artiest over. Omdat er te weinig tijd is, je niet alles bij kunt houden, de recensie net niet prikkelend genoeg is, je vrienden te weinig doordrammen dat je hier écht naar moet luisteren.Ongewild doe je jezelf daar een groot plezier mee. Want als je zo'n artiest dan later toch nog 'ontdekt', is hij helemaal voor jou alleen!
Mij gebeurde dat onlangs met de band Dolorean. Op de laatste Roots of Heaven heb ik een uur lang ademloos staan luisteren naar de vier mannen uit Portland, Oregon. De soms bijna fluisterende stem van Al James, de shuffeltjes van drummer Ben Nugent, de sprankelende toetsen van Jay Clarke. Zo veel zeggingskracht met zo weinig middelen. Zelden gezien en gehoord.
Ook omdat er van enige podiumpresentatie geen sprake was. Verlegen, keurige jongens zo te zien. Ik gok op een docent Engels, een milieukundige, dat soort beroepen. Geen vrolijke Fransen ook. Kijk alleen maar naar de titels van de liedjes: 'Spoil Your Dawn', 'Dying In Time', 'To Destruction', 'Violence In The Snowy Fields', 'The Righteous Shall Destroy The Precious', 'You Can't Win', 'What One Bottle Can Do'.
Sinds die laatste Roots of Heaven laat ik me een paar keer per week wegvoeren aan de hand van de cd's Not Exotic, Violence In The Snowy Fields en You Can't Win. Dat zijn niet de slechtste momenten van de week.
Foto: Peter Hageman
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten