Volwassen

Op de radio en televisie draait het allemaal weer om de Top 2000. Ik heb er niet zoveel mee. Al sinds 1977 houden de hitlijsten me niet meer bezig. In dat jaar werd ik namelijk volwassen. Als muziekliefhebber althans, ik was 15 in 1977.
Enkele jaren had ik wekelijks de drogist bezocht, waar ik de nieuwe Popfoto en Muziek Expres doornam. In 1976 werd de Hitkrant geïntroduceerd en daarmee zette ik een eerste stap naar volwassenheid. De Hitkrant was namelijk veel serieuzer. Dat bleek al uit het feit dat ik die kocht bij de platenafdeling van de plaatselijke elektrozaak.
In november 1977 stond ik tijdens een vrij tussenuur bij de V&D in Drachten en nam Muziekkrant Oor mee. Vanaf dat moment draaide mijn leven niet langer om hits, maar om de Elpee Oase met de dertig beste elpees van dat moment. 77 van Talking Heads stond in nummer 22 van de zevende jaargang op 1, maar als ik mijn voorkeur nu mag uitspreken, dan gaat die toch uit naar de nummer 2: Twilley Don't Mind van The Dwight Twilley Band.
Het waren verwarrende tijden. Never Mind The Bollocks van The Sex Pistols was net uit. Op pagina 26 van Oor 22 stond een test om duidelijkheid te verschaffen. OVERTUIG JEZELF IN 5 MINUTEN!!! HIPPIE, DISCO of PUNK? EENVOUDIGE TEST OM VOORGOED AF TE REKENEN MET AL DIE IDENTITEITSCRISES.
Tja, dat had ik nu weer. Was ik net een volwassen muziekliefhebber, kreeg ik direct een test om de oren om af te rekenen met een identiteitscrisis. Terwijl ik niet eens wist dat ik die had. Gelukkig werd me twee pagina's verder in mijn al dan niet bestaande identiteitscrisis een oplossing aangereikt in de vorm van een advertentie van EMI-BOVEMA. Zij presenteerden daar DE RODE DRAAD DOOR DE POPMUZIEK! En schreven: WE BEGRIJPEN BEST, DAT ZELFS DE BETERE PADVINDERS DE LAATSTE TIJD DOOR DE BOMEN HET BOS NIET MEER ZIEN. HET PERSPEKTIEF IS ZOEK. EEN LEIDRAAD NAAR DE ZESTIGER JAREN LIJKT DAAROM WEL OP Z'N PLAATS. ELPEES WAAR JE OP TERUG KUNT VALLEN; BAKENS IN DE MIST...
Op die advertentiepagina stond onder andere de hoes van de debuutplaat van Redwing. Met de tekst: Altijd op juiste waarde geschat door popliefhebbers in de lage landen. Profeten van country-rock, in eigen land nooit geëerd.
Die plaat uit 1971 die eind 1977 opnieuw was uitgebracht, kocht ik bij Hemmes in Groningen. Gek, het leek toen al een heel oude plaat, terwijl die elpee in werkelijkheid nog maar zeven jaar oud was. Maar ja, zeven jaar, dat is toch al een hele tijd als je 15 bent.
Redwing maakt nog altijd rondjes op de draaitafel. Geweldige plaat. Please Doctor Please; Bonnie Bones; Shorty Go Home; Hogtied, energieker kon countryrock niet zijn. En het hielp me voor altijd af van een identiteitscrisis. Ik was geen hippie, disco of punk, ik was een countryrocker. Dat is in die dertig jaar sindsdien nooit veranderd.