In 1969 formuleerde Laurence J. Peter het Peter Principle. Dit luidt: In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence. Ik moest er afgelopen woensdag aan denken toen ik een concert bijwoonde van Caroline Herring. Eigenlijk gaat het niet over Caroline Herring, maar over Cara Luft. Deze voormalige Wailin' Jenny is een paar jaar geleden voor zichzelf begonnen. Kennelijk vond ze dat ze eraan toe was. Als mede-Jenny deed ze het prima en paste ze naadloos in het vaak driestemmige vocale vuurwerk van dit muzikale supertrio. Nu, op eigen benen, deed ze het voorprogramma van Caroline Herring. Het was best aardig, maar veel meer ook niet. Het lag niet aan de liedjes en ook niet aan haar stem. Op de een of andere manier miste ze de personality om ons echt te kunnen boeien. Nee, dan Caroline Herring. Net zo'n bescheiden verschijning als Luft, maar daar stónd iemand! Halverwege de tweede set vroeg Caroline Herring of Cara Luft nog even aan paar nummers mee kwam doen. En toen begrepen we dat Luft nét een level te hoog gerezen was. Incompetence klinkt niet aardig en zo erg was het ook niet, maar wel werd duidelijk dat zij op aarde is om samen met anderen te zingen, in plaats van alleen. Zijn er nog meer muzikale voorbeelden van het Peter Principle?
zondag 8 juni 2008
Te hoog
In 1969 formuleerde Laurence J. Peter het Peter Principle. Dit luidt: In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence. Ik moest er afgelopen woensdag aan denken toen ik een concert bijwoonde van Caroline Herring. Eigenlijk gaat het niet over Caroline Herring, maar over Cara Luft. Deze voormalige Wailin' Jenny is een paar jaar geleden voor zichzelf begonnen. Kennelijk vond ze dat ze eraan toe was. Als mede-Jenny deed ze het prima en paste ze naadloos in het vaak driestemmige vocale vuurwerk van dit muzikale supertrio. Nu, op eigen benen, deed ze het voorprogramma van Caroline Herring. Het was best aardig, maar veel meer ook niet. Het lag niet aan de liedjes en ook niet aan haar stem. Op de een of andere manier miste ze de personality om ons echt te kunnen boeien. Nee, dan Caroline Herring. Net zo'n bescheiden verschijning als Luft, maar daar stónd iemand! Halverwege de tweede set vroeg Caroline Herring of Cara Luft nog even aan paar nummers mee kwam doen. En toen begrepen we dat Luft nét een level te hoog gerezen was. Incompetence klinkt niet aardig en zo erg was het ook niet, maar wel werd duidelijk dat zij op aarde is om samen met anderen te zingen, in plaats van alleen. Zijn er nog meer muzikale voorbeelden van het Peter Principle?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
1 opmerking:
Vorige vrijdag traden dezelfde Caroline Herring en Cara Luft op in Toogenblik in Haren (Brussel). Vreemd genoeg hadden sommige concertgangers die ik na afloop sprak de omgekeerde indruk: Voorprogramma Cara Luft vonden zij vanwege haar guitige spontaniteit en interactie met het publiek net beter overkomen dan de wat koele, afstandelijke Caroline Herring. Op beide feeërieke stemmen viel dan weer niets op aan te merken.
Whatever echter; ik heb van beiden evenveel genoten.
Groeten,
Roen
Een reactie posten