Beweeglijkheid

Haar gezicht was gedurende het hele optreden nauwelijks te onderscheiden vanwege de schaarse belichting, dat ze het toch echt was viel op te maken uit de karakteristieke stem: Chan Marchall, beter bekend als Cat Power. Haar laatste albums, The Greatest en Jukebox, bekoorden me zeer en dus was ik erbij vorige week maandag in Paradiso toen de Amerikaanse zangeres optrad. Een bijzondere verschijning, Cat Power, in beeld en geluid. Op cd is de combinatie van de lome countrysoul met de hese donkere stem al een lust voor het oor, op het podium overtuigt ze nog meer. Na beluisteren van haar albums verwachtte ik een koele, statige blondine achter de microfoon aan te treffen, met als voornaamste pose het blazen van kringetjes sigarettenrook in het spotlight. Niks van dat al. Vanaf de eerste tonen van het concert huppelt ze als Mick Jagger in zijn jonge dagen onafgebroken van de ene kant van het podium naar de andere, regelmatig met de handen koket in de zij. Cat Power is een en al beweeglijkheid, ze gunt haar ledematen geen moment rust. Al zingend en bewegend lijkt ze in haar muziek te willen kruipen. Het geeft het optreden net dat beetje extra dynamiek en bezieling die soms ontbreekt op cd. De puike begeleidingsband met geweldig drum- en toetsenwerk speelt voornamelijk prachtig ingetogen met veel gevoel voor spanning en dramatiek, een enkele keer pakt de formatie uit met stevige (blues-)rock. Behalve de covers van de cd Jukebox zijn er vanavond gedreven uitvoeringen van I’ve Been Loving You Too Long, Dark End Of The Street en, jawel, Satisfaction. Na afloop van het optreden valt het Cat Power duidelijk zwaar afscheid te moeten nemen van de zeer enthousiaste zaal. En dat voor iemand die enkele jaren geleden het podium bijna niet op durfde vanwege een alcoholverslaving. Het gezicht van Cat Power bleef onzichtbaar deze avond, haar muzikaal talent is zeker niet onopgemerkt gebleven. Beluister en bekijk hieronder haar eigenzinnige versie van Sinatra's New York bij Later ...with Jools Holland.