I, Flathead

I ain’t seen my racing buddies in thirty years or more
One by one I lost them out on the dry lake floor
We liked to push those flat head cars as hard as they could go
Just like old Whiskey Bob down on thunder road
I hear their voices calling just across the finish line
And that’s why I’m going out and try a flathead one more time

I, Flathead is – na Chavez Ravine en My Name Is Buddy - het derde deel van wat opeens Ry Cooders California Trilogy blijkt te zijn. We gaan het hier niet over de muziek hebben, dat gebeurt op een ander moment en een andere plaats. Maar om een indruk te krijgen kan het geen kwaad naar het openingsnummer te luisteren. Waar dit stukje wél over gaat, is de rest van deze productie. Cooder heeft heel goed begrepen dat de waarde van een album tegenwoordig niet meer in de muziek zit. Om eerlijk te zijn had ik die muziek van I, Flathead allang op mijn computer staan. Net als bij Chavez Ravine en My Name Is Buddy heeft Cooder gezorgd voor een belangrijke meerwaarde in de manier waarop de muziek wordt aangeboden: prachtige boekjes met teksten, achtergrondinformatie, tekeningen, foto’s en in het geval van I, Flathead zelfs een complete novelle van bijna honderd pagina’s over de hoofdpersoon van dit conceptalbum, Kash Buk. Deze deed vroeger aan salt flat racing: loeihard over zoutvlakten scheuren, liggend in een lage, platte racewagen. Als het hem te link wordt en hij te veel vrienden op de zoutvlaktes heeft moeten achterlaten, trekt hij er als gitarist op uit om een muzikale trektocht door het Californië van de jaren zestig te maken. Helaas schijnt in Nederland alleen een uitgeklede versie van I, Flathead te koop te zijn, maar als je platenboer net zo bijdehand is als mijn Hengelose Popeye, dan moet hij in staat zijn ergens een exemplaar van de luxe-editie vandaan te vissen.