Paradise

Zelden zo’n intens en fascinerend concert gezien als dat van Patrick Watson gisteravond in de Groningse Stadsschouwburg. Een charismatische persoonlijkheid die Watson, en maf bovendien. Na een zinderend intro in het volledige duister trokken Watson en zijn drie kompanen fel van leer in complexe, dynamische en verbluffend fraaie composities, vooral afkomstig van ’s mans tweede, het fabuleuze Close To Paradise. Live maakte Watson dit avontuurlijke album geheel waar, al was het met gebruikmaking van rondslingerende koebellen, speelgoedinstrumenten, schuursponsjes en een elektrische tandenborstel. De band is volledig op elkaar ingespeeld en bestaat uit werkelijk virtuoze muzikanten zoals een Zen-achtige drummer aan wie alles ritmisch is, een bassist met het vloeiendste basspel ooit gehoord en een whizzkid op gitaar en effecten. Fantastisch. Onder leiding van Watson – die mij doet denken aan enigma’s als Jeff Buckley, Tom Mcrae en Thomas Dybdahl – legde het viertal een alle genres overstijgend adembenemend muzikaal tapijt neer. Ik hoorde countrywalsjes, superieur getimede jazzrock en feërieke symfonica zoals Genesis met Peter Gabriel. Nogmaals: adembenemend. Dit is een fenomenaal talent. Onder de indruk ben ik – nog steeds en ik zal het nog lang zijn – van dit superbe optreden. Zozeer zelfs dat ik Close To Paradise de plaat van het jaar vind. Van 2006 welteverstaan.