No mans island

Er lijkt op deze blog een kleine reeks op gang gekomen te zijn over welke plaat (of cd) mee zou gaan naar het spreekwoordelijke eiland. Ik ben altijd in voor zo'n gedachtenspel: toch ook een mooie gelegenheid om even een statement en plaatsbepaling af te geven.
Nu is natuurlijk alleen de vraag, gaan we ons hier 'beperken' tot Americana/Altcountry of gaat het om die ene, onmisbare plaat/cd ongeacht het genre?

Ik ga gewoon een voorzet geven en ga uit beide categorieen mijn eilandplaat kiezen (ok, het is valsspelen, ik neem er dus twee mee, maar alleen op zo'n eiland heb je wel wat afwisseling nodig).

Americana/Altcountry: Jason & The Scorchers: Fervor/Lost and found (in de versie: essentials, plus extra's)

Ook hier speel ik beetje vals, want deze cd bevat dus eigenlijk twee platen en nog een paar extra tracks. De eerste twee cd's van Jason & the Scorchers vol energieke (punk)rock met zware country invloeden. Het zijn de platen die me uiteindelijk op het spoor van altcountry en Americana hebben gezet. In eerste instantie sloeg ik de echte country-nummers nog over, maar al draaiende kregen die nummers mij ook te pakken en durfde ik er voor uit te komen dat ik die nummers ook mooi vond (speelt allemaal in een andere tijd, de tijd dat Ramones, Clash, garagepunk en soms ook wat doemwave (Echo & The Bunnymen, The Sound) mijn draaitafel in hun greep hadden.

Algemeen: The Clash: London Calling

Zonder enige twijfel de beste plaat/cd ooit. Ik weet nog dat ik hem voor het eerst hoorde: alsof ik een vuistslag direct tussen mijn ogen kreeg. Agressie en passie in muziek hoefde dus niet synoniem te zijn met hard en snel. In de beheersing zit een wagonlading emotie en dat maakt het juist alleen maar krachtiger. Een mix van stijlen zonder dat het een ratjetoe wordt. Revolution rock in de ware zin van het woord. Het was dan ook de eerste lp die ik verving op het moment dat ik mijn eerste cd speler kocht.

Met deze twee cd's houd ik het dus wel een tijdje op een onbewoond eiland uit. Maar terwijl ik dit opschrijf neem ik met veel pijn in mijn hart denkbeelding afscheid van minstens 25 andere platen/cd's die het verdienen om mee te gaan naar het eiland. Wie weet kan ik nog wat smokkelen...