Rectificatie: **** ½

Op deze plaats schreef ik vorige maand of zo al eens over de debuut-cd van The Rustlanders. Lyrisch was ik – en ben ik nog steeds. Enfin, de recensent van dienst had een andere mening over de plaat. Dat kan natuurlijk heel goed: zoveel mensen, zoveel zinnen. Tja, ieder zijn eigen mening. Nu heb ik nog wel wat media achter de hand waarin ik mijn mening kan ventileren, dus greep ik mijn kans bij Heaven om de lezers te vertellen waarom ik de cd van The Rustlanders zo goed vind. Dit is te lezen in de laatste Heaven-uitgave. Maar waar ik de mening van mijn Altcountry.nl-collega respecteer, daar kiest hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio ervoor dit niet te doen. Hij stelt mijn waardering, zonder overigens in de tekst in te grijpen, naar beneden toe bij. Met andere woorden: hij vertrouwt mijn oordeel niet en vervangt die door de zijne. Ik hecht er daarom aan op deze plek te vermelden dat het oordeel in Heaven over The Rustlanders-cd niet de mijne is. Mijn oordeel staat in de aanhef van dit stukje. En waarom ik de cd zo goed vind, dat kun je hieronder lezen.

Ze hebben hun naam niet mee, The Rustlanders. Een krankjoreme bandnaam, maar waar heb je een zorgvuldig gekozen naam voor nodig als je fantastische muziek maakt? Dat lijkt me een prima ethos voor deze vier debutanten uit Pennsylvania. In ieder geval hebben Jason McIntyre (zang, gitaar), Jason Tutwiller (sologitaar), Corry Drake (bas, zang) en Chris Rattie (drums, zang) een goudeerlijke, harmonische en spetterende countryrockplaat afgeleverd. The Rustlanders straalt de sfeer uit van het beste wat de countryrock in het beginstadium voortbracht: Neil Young, The Byrds, The Burrito’s en The Eagles. Maar meer nog doet dit opwindende en sfeervolle debuut denken aan de beste countryrockplaat van de jaren negentig: Hollywood Town Hall. Is The Rustlanders zo goed? Ja, The Rustlanders is zo goed, gewoon vanwege de klassieke elementen: supermelodieuze liedjes, messcherpe samenzang en knallende, gierende gitaarsolo’s die fenomenale nummers als Holdin’ Out, Blind Faith en My Rock N Roll linea recta naar countryrock-heaven katapulteren. Bekomen van deze opwinding nemen The Rustlanders je vervolgens mee naar rustieke landweggetjes, getuige de wuivende pedal steel en het rollende orgel – bespeeld door Reverend James Horton – die de soulvolle midtemponummers verfraaien. Laat je achteroverleunen en meevoeren op de pracht van deze elf superieure songs die je als vanzelf gaat beschouwen als goede vrienden waar je altijd op kunt rekenen. Ik reken op The Rustlanders – en zij mogen op mij rekenen.

**** ½