Au Naturel

Het is warm zondagmiddag, drukkend warm. Eigenlijk weer om de waterkant op te zoeken en een duik te nemen, misschien wel au naturel. Maar ik zit in hartje stad op een terras te nippen aan een glas witbier. We moeten nodig eens onder vier ogen spreken, vindt mijn vrouw. Vandaar dat we hier zitten. Schoonmoeder past thuis op de kinderen. Ik zoek naar redenen, excuses voor mijn chagrijnige gedrag van de afgelopen week. Ligt het aan haar, ligt het aan mij? Na een uur, een nieuw witbiertje en wat confronterende opmerkingen, zijn we er uit. Precies op tijd, want de vijf mannen en een dame van de Southern Tenant Folk Union beginnen op het terras van het jarige cafe De Stad met hun optreden. Niet dus, zoals eerder gepland elektrisch versterkt binnen, maar gewoon als straatmuzikanten buiten. Onversterkt, au naturel dus eigenlijk. Twee gitaristen, een mandolinist, een banjospeler, een violiste en een bassist. De eerste vier nemen ook de solozang voor hun rekening. De mooiste stem heeft Ollie Talkes. Pure melancholie. Pat McGarvey praat de nummers aan elkaar, hij oogt als de bandleider en is misschien met zijn verleden in de Coal Porters ook wel degene met de meeste ervaring. Frances Vaux gooit over haar viool verlegen charmante glimlachje het publiek in. Het zestal speelt twee leuke sets. In de pauze mogen de toeschouwers zich tegoed doen aan de aangeboden versnaperingen. Heerlijk. Goeie muziek, lekker eten, verkoeling en een opgeklaarde lucht. Wat wil een mens nog meer?