Voices three

Woensdag reden we met de avondzon in de zijruit richting Nijmegen, en verder nog, naar Ottersum, waar The Wailin' Jennys zouden optreden in Cultureel Podium Roepaen. Nooit eerder geweest daar, terwijl er toch regelmatig artiesten van naam en faam te zien zijn. Landgoed Roepaen is een voormalig meisjespensionaat. Je komt er binnen via een voorname trap en wordt er als een oude vriend welkom geheten. Een van de vrijwilligsters begeleidde ons naar de kapel, waar het concert zou plaatsvinden. We konden ons neerzetten op een soort elegante biedermeierstoelen, en daar waren de Jennys al. Het publiek, zeer beschaafd en voor het merendeel type natuurvriend, werd op slag muisstil. De Wailin' Jennys zijn Ruth Moody (gitaar, banjo, accordion, bodhran) en Nicky Mehta (gitaar, harmonica, ukulele, percussie) uit Canada en Heather Masse (bas) uit de Verenigde Staten ("... sorry", zei ze). Ze hebben twee platen gemaakt. De nieuwste is Firecracker, maar hun debuutalbum 40 Days kwam hier het laatste uit. De drie Jennys stelden zich op achter hun microfoon, telden haast onhoorbaar af, en opeens was het of er een engelenkoor vanuit de apsis neergedaald was. Nooit eerder hoorden we drie stemmen zo kristalhelder en loepzuiver in elkaar samenvloeien. Terwijl het ijzingwekkend fraai a capella gezongen Long Time Traveller door de gewijde ruimte schalde, deed het laatste avondlicht de heiligen in het glas-in-lood opgloeien, alsof ook die versteld stonden. Anderhalf uur later reden we huiswaarts, vervuld van schoonheid, en met een volle maan in de zijruit.