Groeten van Rottumerplaat

Ik speel graag voor God.
Mensen deel ik op grond van hun voorkeuren, en in het bijzonder hun muzikale voorkeuren, in in Goed en Fout. De jurist in mij wil dan voor sommige Foute mensen nog wel verzachtende omstandigheden -zoals een beroerde jeugd- aandragen, maar eigenlijk is het dan al te laat. Als de in de Foute categorie valt, kom je je nog maar moeilijk in de Goede categorie. Het jublileumnummer van WahWah helpt mij weer in het maken van mijn keuzes. Onder het mom Groeten Uit Rottumerplaat mogen ruim 100 schrijvers, dichters, publicisten en muzikanten aangeven welke plaat zij mee zouden nemen naar een onbewoond eiland. Smullen voor de criticus in mij. Wie valt er door de mand en wie is een verrassende medestander?
Iedereen die serieus komt aanzetten met platen van de Smashing Pumpkins, Marillion en Radiohead verhuist linea recta van Rottummerplaat naar de hel. Bye bye, Leon Verdonschot, Thomas Möhlman, Marcel Möhring, Arnoud van Adrichem, Tsead Bruinja en Jacob Groot. De verkeerde Princeplaat (Purple Rain) betekent ook het einde voor schrijfster Wanda Bommer. Weg ook met al diegenen die Zappagerelateerde platen noemen. En hetzelfde geldt door Lou Reed-adepten, Soft Machine-lovers en die onverbeterlijke Pink Floyd-goeroes. Sakia Noort krijgt met haar voorkeur voor Outlandos d´Amour een enkele reis naar het onderaardse.
Over al diegenen die een beetje laf voor Beatles- Springsteen- of Dylanplaten kiezen, schort ik mijn oordeel nog even op.
Wie mogen er wel naar "my own private heaven"? In ieder geval schrijver/criminoloog Herman Franke en Simon Vinkenoog (beide noemen Music From Big Pink). En natuurlijk ook de Neil Young-liefhebbers Sjoerd De Jong, Nando Boers, Frederique Spigt en Maarten van Roozendaal. Meer verrassend, maar even welkom zijn Jeroen Wielaert, die kiest b.v. voor Feast of Wire van Calexico (het was Peter Winnen die hem met deze groep liet kennismaken) en Sjoerd Kuijper met zijn keuze voor The Fantastic Expedition of Dillard & Clark. En wat te denken van Esther Gerritsen die kiest voor Two Days At Newport van Bill Monroe? Hail, hail! Nieuwe Revu colomniste Cindy Hoetmer is zelfs meer dan welkom het door haar naar voren geschoven The Sacrilicious Sounds Of The Supersuckers. Ook Kester Freriks is, met zijn voorkeur voor The Gun Glub, een Goed mens.
Ja, net als Wiebren Rijkeboer, ben ik, behalve God, ook een sekteleider. Maar wel van mijn eigen sekte, die uit niet meer dan een lid, met zijn eigen voorkeuren, bestaat. Heerlijk, met dank aan WahWah en de samensteller van dit speciale nummer Joost Zwagerman, die ook best een leuke eilandplaat heeft.