Joe Wilkes

Voor een bespottelijk lage prijs scoorde ik via internet een van de meest intrigerende albums van dit moment. Here On This Frontline van de stijlvolle Engelsman Joe Wilkes is een plaat die me maar niet loslaat. Onwerkelijke schoonheid en pure muzikaliteit.
Joe Wilkes is een singer-songwriter die een voorname vorm van folk brengt, waarbij jazz en klassiek de vruchtbare bodem vormen. Daardoor klinkt Here On This Frontline als een album uit de jaren zestig, toen singer-songwriters nog meer binding hadden met oudere tradities. De jazz die doorklinkt is van het kaliber Tim Buckley en de klassieke touch neigt naar Leonard Cohen. Daarbij zingt Wilkes met soul als een Van Morrison op Astral Weeks.
De plaat begint alsof we in de kerk zitten tijdens het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima. De accordeon - die dus klinkt als een bandoneon - van Dan Teper kleurt nog veel meer nummers. Daarnaast is er het werk van Al Richardson op mondharmonica, dat weg heeft van Toots Thielemans. Verder zijn op deze rijk geïnstrumenteerde cd viool, cello, oboe, klarinet, Franse hoorn en bassoon te horen. Die instrumenten brengen eenzelfde sfeer als Mighty Like A Rose van Elvis Costello.
Americana UK die me op het spoor bracht van deze ronduit schitterende cd vergeleek Wilkes met John Martyn, Bert Jansch en Davy Graham en sprak over een Europees geluid. Een voor de hand liggende opmerking wellicht, omdat Wilkes twee jaar in Parijs vertoefde en daar terwijl hij in een band speelde de akoestische gitaar herontdekte, maar wel een die te begrijpen is. Americana is het dus niet, in het nummer England's Scheming sneert hij zelfs naar de mensen die het idee van de American dream aanhangen, maar voor mensen die ook wel eens over die grens kijken is Here On This Frontline zeer, zeer aan te bevelen.