Gescheiden mannen en verprutste jeugd

Ach, uitgemaakt worden voor sekteleider, het is echt té veel eer. En waarvan dan? Van een sekte die geen kritiek kan hebben op americana? Ik houd niet eens van americana, omdat ik gewoon niet weet wat het is. Je kunt het jou onbekende niet liefhebben, schreef de indiaanse schrijver James Welch ooit. Dus, vandaar. Daarnaast is er naast alt.country en americana nog zoveel schitterende muziek en zijn er zoveel interessante muzikale genres die ook best onder de aandacht van gescheiden mannen mogen worden gebracht. Alleen al op deze plek – en dan heb ik het niet eens over andere media waarvoor ik schrijf – heb ik recentelijk stukjes gewijd aan garagerock, Elton John, neo-psychedelica en progrock, overigens ook gericht aan gehuwde vrouwen. Luister als gescheiden/gehuwde man/vrouw of jongere met een verprutste jeugd gewoon naar wat je zelf goed vindt.
Dat doe ik ook en zodoende maak ik deze keer een uitstapje naar de jaren tachtig postpunk en kom ik uit bij Wild & Wandering (1981) van Wasted Youth. Deze het daglicht schuwende jongelingen uit Londen brouwden een wilde hutspot van postpunk, gothic, garagepunk, glamrock en rock noir. Al na een paar jaar brandde het spul op, maar niet nadat ze een prachtige postpunk-lp hadden losgelaten: Wild & Wandering. Broeierige rock met een knipoog naar Lou Reed en The Doors, tomtommende drums, ijle reverbgitaren en gewoon prima uitgevoerde liedjes. Wasted Youth is de obscuriteit niet bespaard gebleven, iets dat de postpunkers gemeen hebben met die talloze americana-artiesten en alt.countryrockers waar wij op onze site over schrijven.