Retro-klassiek

Van stonerrock ben ik beslist geen fan, maar voor een fikse portie bluesy, ouderwetse hardrock ben ik altijd wel te porren. Dat komt, mijn muzikale vorming bereikte voor het eerst zijn gretige hoogtepunt toen ik als prepuber achter de glamrock kon kijken en daar progrock, countryrock en vooral hardrock ontwaarde. Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Uriah Heep, Nazareth, maar ook Amerikanen als Montrose en Blue Öyster Cult joegen mijn tienerhart naar een ultrasone frequentie. Dat is nooit helemaal weggegaan. Sterker nog, dat werd in de jaren negentig weer opgepookt door groepen als Monster Magnet en Temple Of The Dog. Het afgelopen jaar lijk ik wat dat betreft opnieuw een wedergeboorte te beleven door bands als Howlin’ Rain en het obscure Zweedse Elope. Mijn nieuwste ontdekking is het eveneens Zweedse Graveyard dat ik spotte bij Tee Pee Records, het Amerikaanse label dat ook de neo-Westcoastklassieker Maplewood nogal ongemerkt op de markt slingerde. Graveyard zijn vier Vikingen uit Gotheburg die logge, slepende seventies heavy rock produceren met gierend gitaarwerk en knerpende wah-wah-solo’s. En het mooiste is; ze hebben dat ook nog eens verpakt in mooi afgeronde liedjes. Al met al voldoende reden om de volumeknop weer eens even helemaal open te zetten, waardoor oude tijden herleven. Retro-klassiek heet dat bij mij.