Voetstuk

Bladerend door het tijdschrift Hollands Diep viel mijn oog op een bijdrage van Jan Donkers. Het was en teleurstellend stukje over Donkers’ huidige muziekbeleving. Een laf stukje ook. Ik snap heus wel dat een dergelijke nietszeggende bijdrage bedoeld is voor een groot publiek, maar walmen naar broodschrijverij en overbodigheid deed het wel.
Mijn gedachten gingen terug naar begin dit jaar toen ik Jans jaarlijstje van 2007 las op de website van Real Roots Café. Ook toen was mijn teleurstelling groot vanwege Donkers’ gemakzuchtige en behoudende keuze. Tien cd’s van artiesten en labels waarvan de promo’s durf ik te wedden, gratis op de mat van huize Donkers vallen. Dat komt, Jan heeft natuurlijk veel vrienden in het wereldje. Mag allemaal, maar fantasieloos is het wel. Nergens prijkte op het lijstje een verrassende, spannende, laat staan onbekende artiest of groep. Jan vindt het wel goed zo.
Nog een langere tijd geleden, twee jaar of zo, las ik in de HP een driedubbelpotret van de wijze, oude heren Mart Smeets, Johan Derksen en ook Jan Donkers. De HP wilde mij wijsmaken dat deze molochen de ware voorvechters van de americana zijn. Maar ik trap er niet meer in.
Begrijp me goed, ik ben heel lang een grote fan geweest van Donkers. Natuurlijk door zijn enthousiasmerende stukken en radioprogramma’s, zijn Amerikaanse reisreportages voor Avenue, maar ook en vooral door zijn boeken, zoals het recente Mijn Muziek – ondanks de overvloed aan opgewarmde kliekjes – en zijn literaire werk. Zijn verhalenbundels Ouders Van Nu en Opgeruimde Verhalen beschouw ik als hoogtepunten uit de Nederlandse literatuur van de jaren zeventig. Maar, dit geschreven hebbende, aan alles komt een eind.
You gotta move on. Net als bijvoorbeeld The Eagles en Genesis – vergeef me de vergelijking - waardeer ik Donkers zeer om wat hij was, en sorry, niet om wat hij werd. Time’s up. Het voetstuk is afgebrokkeld.