Langgerekt spoor

Ik wil het hier hebben over een wat vreemde maar ook verheugende gewaarwording: hoe ouder ik word, hoe uitgestrekter ook mijn muzikale horizon. Ik ben geboren in 1964. Ongeveer vanaf ´75-76 begon ik me te interesseren voor muziek, met name het gewone top 40-werk. Na die top-40 tijd wendde ik mij vooral tot de serieuzere pop en rock en zoog ik van alles op: hardrock, sympho, new wave en vooral garagerock. Door dat laatste genre en in het bijzonder via Paisley Undergroundgroepen als Green On Red en de Dream Syndicate kwam ik uiteindelijk bij de alternatieve country uit. Sinds een jaar of 10-15 focus ik me vooral op dat laatste genre. In die zin krimpt mijn muzikale landschap. Dat wordt echter gecompenseerd doordat ik steeds meer interesse krijg voor hetgeen zich voor 1975 in muzikale zin heeft afgespeeld. Als je mijn muzikale interesse voorstelt als een olievlek, is die dus veranderd van een grote ronde plas in het begin tot een langgerekt spoor anno nu.

Waar leidt dit toe? Ik wilde gewoon wat kwijt over mijn laatste ontdekking: de Dillards. Doug Dillard is natuurlijk vooral beroemd als helft van het duo Dillard & Clark, dat de klassieker The Fantastic Expedition of Dillard & Clark (1968) op zijn naam heeft staan. In 1962 al (ik was toen -2) was banjonist Doug Dillard met zijn vijf jaar jongere broer Rodney, bassist Mitch Jayne en mandolinespeler Dean Webb vanuit Missouri naar Californië verhuisd. De mannen waren bluegrass-pickers maar begonnen, door hun omgang met rockbands, steeds vaker hun instrumenten elektrisch te versterken. Daarmee waren zij -zoniet de-, dan toch wel een van de grondleggers van de countryrock. In 1967 verliet Doug de Dillards en nam een hardcore banjoplaat op, getiteld The Banjo Album. De Dillards lieten zich door het afscheid van Doug niet uit het veld slaan en namen, met Herb Pederson in zijn plaats, in 1968 misschien wel hun beste plaat op: Wheatstraw Suite. Prachtige poppy bluegrass met heerlijke koortjes.
Van beide albums een liedje.
Doug Dillard: Foggy Mountain Breakdown


The Dillards: She Sang Hymns Out Of Tune