Beter ten halve gekeerd...

Onlangs kocht ik zowel de dvd als de cd van The Last Waltz, het fameuze afscheidsconcert van The Band. Het vreemde hieraan is dat ik in 1978 de film in de bioscoop heb gezien en naar aanleiding daarvan zelfs van mijn zakgeld (na enig sparen) de driedubbel-lp had aangeschaft. De lp's hebben de conversie naar cd in het begin niet overleefd, sterker nog, zelfs voor die tijd had ik de lp's al verkocht om geld te genereren voor andere platen. In die tijd stond mijn hoofd niet naar de americana van The Band en haar vrienden: punk en sfeervolle new wave bepaalden voor een groot deel mijn jaren 80 en het begin van de jaren 90. Het waren Jason & The Scorchers en Drivin'n Crying die mij langzaam in de richting van country dreven. Ik kan me nog herinneren dat ik dagen heb lopen twijfelen of ik I Feel Alright van Steve Earle zou kopen: eigenlijk wel erg goed, maar kon ik dat wel plaatsen in de rest van mijn collectie? Uiteindelijk heb ik aan de drang toegegeven en heeft americana (wel het liefst met een beetje 'bite') zijn plaats gevonden tussen de andere genres in mijn collectie.

Toen mijn oog een tijd geleden viel op de cd van The Last Waltz die tegen een prettige prijs bij de 'aanbeidingen'stond, vond ik dat ik The Band misschien een tweede kans moest geven. Vanaf de eerste tonen van 'Up on cripple creek' was ik weer helemaal verkocht. Toegegeven, niet alles is even goed, Joni Mitchell had weg mogen blijven, Neil Diamond is leuk maar daar blijft het bij en The Last Waltz suite is ook niet overal even sterk, maar de rest bleek verbazend goed. Zelfs Van Morisson, die ik nooit tot mijn favorieten zal rekenen, bezorgt mij kippevel met zijn uitvoering van Caravan.

Dus ook direct de dvd met de film aangeschaft. Een zelfde betovering maakte zich bij het zien daarvan ook weer meester van me. Ik had het in 1978 allemaal nog niet zo verkeerd gezien blijkbaar. The Last Waltz is voor mij americana in topvorm: The Band smeedt de genres van de USA tot een echte melting pot en speelt met overgave. De gasten stijgen met zo'n begeleidingsband boven zichzelf uit en hebben zichtbaar plezier in het spelen met zulke muzikanten. Ik moet melden dat Levon Helm voor mij het middelpunt van alles is: wat een geweldige drummer, wat een geweldige zanger. Ik ga dan ook snel maar eens luisteren naar zijn veelgeprezen Dirt Farmer cd