Eilandplaat

Tsja, leuk voor God spelen kan iedereen, maar een man of vrouw met een beetje ballen geeft ook zijn eigen eilandplaat bloot. En omdat ik graag word aangezien als iemand met een beetje ballen, kom ik hier dan ook met mijn cd die mee gaat naar Rottumerplaat.
Het bepalen daarvan viel nog niet mee. Alle kandidaten hebben het héél goed gedaan, maar uiteindelijk kan er maar één winnen (yak). Uit de verhalen in het dubbeldikke nummer van Wahwah, blijkt dat velen juist die plaat kiezen die ze in hun jeugd hebben gekocht en daarna eindeloos hebben gedraaid. Een eilandplaat is vrijwel nooit van recente datum. Hij moet, als goede wijn, enige tijd hebben gelegen. Ook mijn voorkeur is er een die ik al 30 jaar in de kast heb staan. Een plaat die ik van voor naar achteren ken. Elke zin, elke muzikale wending, iedere solo zit in mijn geheugen gegrift, ook al draai ik hem nu vrijwel nooit meer. Maar als ik ´m draai, is het weer een feest van herkenning. Het gaat hier om Watch van Manfred Mann´s Earth Band. Is het classic rock? Progrock? Het rockt wel in ieder geval. Ik ga hier niet beweren dat dit het beste album aller tijden is. Ik durf niet eens te zeggen dat het beste is dat Manfred Mann met zijn Earth Band gemaakt heeft (dat moet The Roaring Silence zijn). Het is wel het album dat me het dierbaarst is. De slechts 7 nummers nemen me terug in de tijd. 14 jaar was ik in 1978. Vrienden en klasgenoten waren in de ban van Saturday Night Fever, Status Quo en The Eagles. En ik had Manfred Mann´s Earth Band. Mijn eerste album dat niet iedereen had. De eerste stap naar een eigen muzieksmaak. Achteraf zie ik nog steeds waarom ik het toen zo´n schitterende plaat vond. Chris Thompson is een wereldzanger en de liedjes (4 op kant 1 en 3 op kant 2) zijn lekker dynamisch, rocken flink door, terwijl de melodie nimmer uit het oog verloren wordt. Ik realiseer me dat het geen plaat is waarmee je scoort in altcountrykringen. Het zij zo.