Ik word hier geacht iets te schrijven over muziek waar ik op het moment naar luister. Maar deze keer wil ik het eens hebben naar muziek waar ik niet naar luister. Op zoek naar een verklaring.De cd Raising Sand van Robert Plant en Alison Krauss werd vrijwel overal lovend ontvangen en staat hoog in menig jaaroverzicht van 2007. Ik snap daar helemaal niets van.
Vrijwel alles wat de deskundigen in die plaat bejubelen, dringt niet door tot mijn oren. Ik hoor een zanger op leeftijd wiens ballen in zijn broek knellen en die klinkt als een kat in een vreemd pakhuis. Een zangeres die het allemaal veel te beschaafd wil doen. Die beiden bovendien nauwelijks samen zingen, maar vooral naast elkaar.
Tempo zit er ook al niet in; vrijwel alles dreutelt op zijn elfendertigst voorbij. De productie is inderdaad perfect, maar zo kil en klinisch dat de verwarming hier een streepje hoger gaat als Raising Sand opstaat. Precies één van de dertien nummers kan me bekoren: 'Let Your Loss Be Your Lesson'. Daar klinken de muzikanten losjes, houdt Plant zijn snavel en lijkt Krauss bevrijd van een keurslijf.
Wat is er met mij aan de hand dat ik de rest van al dat moois op deze plaat niet hoor?
Posts
3 opmerkingen:
Samen met McKenna's Unglamorous deze schijf na een ampele draaibeurt direct weer in de 'verkoop' gedaan....Brrhh, wat een gedrocht...
Bij mij raakt hij simpelweg wel de juiste snaar.
Een aantal schitterende liedjes waar ik gewoon kippevel van krijg.
Heb het nét 5 nummers uitgehouden. Smaken verschillen gelukkig, maar ook ik begrijp de vele lovende berichten niet. Ook wel weerleuk zo'n cd waarover de meningen zover uiteen liggen
Een reactie posten