De blues in Haaksbergen

Haaksbergen is vooral bekend door een aantal lugubere stroomstoringen. Eens per jaar ontwaakt het plaatsje, als het The Night Of The Blues is. We besloten de vijftien kilometer per fiets af te leggen, met het oog op bier drinken. Op de heenweg bleef de regen nog binnen de perken. De aftrap van de bluesnacht was in Theater De Kappen, met een dubbelconcert van Shiner Twins en T99. Aardige bands, die meer vanaf de flanken de blues doorkruizen. Shiner Twins deden vorig jaar van zich spreken met All In Store, en T99 hadden we al eens zien uitblinken aan de zijde van Teddy Morgan. Tout Haaksbergen, althans de culturele crème, was uitgelopen. Helaas kwam men niet om naar de muziek te luisteren, maar om gezien en gehoord te worden. Dat lukte prima. De veel te jong geklede stelletjes van middelbare leeftijd sloegen elkaar op de schouders en schreeuwden in elkaars oren alsof ze elkaar in jaren niet gezien hadden. Toen gingen ze ‘dansen’. Wat is het toch gênant om dat te moeten aanschouwen. In dertig jaar concerten heb ik nog nooit één originele dansbeweging gezien. Intussen vraagt vlak voor het podium een soort dorpsreus de aandacht. Wild zwaaiend met zijn machtige, getatoeëerde molenwieken deint hij heen en weer, respectvol wijkt het publiek op de voorste rij. Tot hij in de armen valt van een verlopen courtisane, die daarvóór al op allerlei andere manieren om belangstelling had gesmeekt. Achter in de zaal is een kleine bar, waar vrijwilligers, zwaar op leeftijd, Warsteiner tappen. Zowaar zonder muntjes, en voor 1,50 per glas. Niet zaniken dus dat het een paar nummers Shiner Twins duurt voor je aan de beurt bent. Toen was het tijd voor T99. Drie mannen in van die depressiebretels. Ze zagen wat ze voor zich hadden en besloten die boeren eens even een poepje te laten ruiken. Geen strakke rock’n’roll dus, maar artistieke aanstellerij in het Frans en experimenteel gekokketeer met elektronische soundscapes. De zaal vond alles prachtig. ‘We zijn uit en we zullen plezier hebben.’ De muziek deed allang niet meer terzake. Een solorondje van drummer Martin de Ruiter buitenom zijn trommels dreef het publiek tot waanzin, zoiets had men nog nooit gezien! Uiteindelijk besloten de drie bootleggers toch maar wat dichter bij huis te blijven en joegen ze er nog een flinke portie straycats meet the paladins doorheen, maar het lukte me niet meer om in de juiste stemming te komen. Toen Haaksbergen in voor de rest van de Blues Night. In Café Zeezicht zagen we weer dezelfde stelletjes, dezelfde dorpsreus, en dezelfde verlopen courtisane. Terug op de fiets was de regen overgegaan in neerslag.