Dubbeltalenten

My Blueberry Nights schijnt niet zo’n geweldige film te zijn, maar wel is er weer eens muziek van Ry Cooder, en… het speelfilmdebuut van Norah Jones. Een dubbeltalent, kennelijk. Zijn er eigenlijk nog meer van dat soort? Een kleine inwendige brainstorm leverde al vrij snel een aardig lijstje op. Als eerste schoot mij Steve Earle te binnen. Hij schrijft tegenwoordig niet alleen songteksten, maar ook verhalen. De acteur Russell Crowe komen we als zanger tegen op The Pilgrim, een mooi eerbetoon aan Kris Kristofferson, waarop de gladiator samen met zijn band The Ordinary Fear Of God een prachtversie van Darby’s Castle ten beste geeft. Hij blijkt trouwens in 1992 al een rockband opgericht te hebben, waarvan ik je de naam niet wil onthouden: 30 Odd Foot Of Grunts. Kris zelf mag uiteraard ook niet ontbreken in deze eregalerij der dubbeltalenten. Nog maar net op gang als singersongwriter startte hij een uiterst succesvolle filmcarrière, bijvoorbeeld als Billy The Kid in de bijna gelijknamige film van Sam Peckinpah. In 1978 schitterde hij samen met Ali McGraw in de roadmovie Convoy, ook alweer van Peckinpah. In 2006 bracht Kris, inmiddels in de zeventig, niet alleen zijn late meesterwerk This Old Road uit, maar speelde hij ook in Dreamer: My Dream Horse, waar ik niets van afweet. Nog eentje: Juliette Lewis, als actrice bekend van From Dusk Till Dawn en Cape Fear, maar tegenwoordig voornamelijk actief als vreeswekkende aanvoerder van haar Licks.
Captain Beefheart bracht in 1969 de wereld in verwarring met zijn magnum opus Trout Mask Replica. Hij maakte in totaal elf studioalbums, maar trok zich in 1982 terug om zich onder zijn echte naam Don Van Vliet volledig op het schilderen te richten. Nóg echter heet hij trouwens Don Glen Vliet, maar dit vooral terzijde.
Multitalent bij uitstek is Texas Jewboy Kinky Friedman (1944). Als zevenjarige speelde hij al een simultaanpartij tegen schaakgrootmeester Reshevsky. In 1973 sloeg hij in met het album Sold American, gerust een klassieker op het gebied van de messcherpe grotestadscountry, met juweeltjes als ‘They ain’t making Jews like Jesus anymore’ en ‘Get your biscuits in the oven and your buns in the bed’. En zo kwam er nog een serie van een stuk of tien platen. Begin jaren tachtig raakte zijn muziekcarrière in het slop. Kinky Friedman gooide het roer om en werd detectiveschrijver. Hoofdpersoon in zijn boeken is ene Kinky Friedman, een gevatte speurneus die grappend en grollend de ene na de andere New Yorkse moord oplost. In 2004 besloot de zangerschrijver een gooi te doen naar het gouverneurschap van de staat Texas. Tot zijn verkiezingsleuzen hoorden oneliners als "Why The Hell Not?", "My Governor is a Jewish Cowboy" and "He ain't Kinky, he's my Governor". Hij kwam matig uit de verliezingsdebatten en besloot de strijd te staken. Of dat een groot verlies voor de politiek betekende, is de vraag. In 2005 werd Kinky in een radiointerview gevraagd wat er volgens hem moest gebeuren met verkrachters. Hij antwoordde: “Gooi ze in de gevangenis, maak de sleutel zoek en dwing ze te luisteren naar een neger die in zichzelf zit te praten.”