The Delivery Man

Ik weet niet waarom ik me afzijdig heb gehouden in de aardige discussie over de voorkeur van de real thing – lp, cd – boven downloaden. In ieder geval heb ik er wel een mening over, want niets, werkelijk niets gaat boven het product zoals de uitvoerend kunstenaar het aflevert. Lp’s hebben mij gevormd, hebben mijn leven bepaald en doen dat nog steeds – ook in de afgeleide cd-variant. Downloaden is voor mij de dood in de pot voor het bestaansrecht van de eenheid van muziek, muzieksequentie, artwork en de samenhang der dingen, geperst op een plaat(je). In niemand minder dan Elvis Costello heb ik hierin een medestander, want in Mojo laat hij recentelijk optekenen: ‘In terms of recorded music the pact’s been broken – the personal connection between the artist and the listener. MP3 has dismantled the intended shape of an album’. Zo. En nu kun je zeggen dat Costello na zo’n dertig jaar – My Aim Is True verscheen in 1977 – zijn relevantie heeft verloren, dat hij een oude zeur is geworden en dat collaboraties met Sophie van Otter, The Brodsky Quartet, Burt Bacharach en het Metropole Orkest bar weinig met rock-‘n-roll te maken hebben, maar dan zeg ik simpel: luister maar naar The Delivery Man. Tamelijk moeiteloos leverde hij met zijn laatste cd nog een carriërehoogtepunt af, een plaat die zondermeer tot de beste platen van 2004 moet worden gerekend. Luister maar naar die dampende, spetterende rock-‘n’-roll met country- en rhythm & blues-invloeden. Nog steeds bezit Costello het simplistische vermogen ultieme rock-‘n-roll in drie-minuut-zoveel te persen. De man levert af en brengt je op het puntje van je stoel. Hier is mijn visionair: The Delivery Man.