Gek?

Het zal, ergens in 1997, niet het eerste optreden geweest zijn, daar in Podiumcafé de Graauwe Hengst te Schiedam. Geen schande overigens om daar, aan de Lange Haven in Zwart Nazereth, op het ‘podium’ te mogen staan. Gezellige tent, met een heerlijke, rommelige aankleding. Toen, althans. De soundcheck verliep naar behoren, en als ik me goed herinner is het vooral I Believe (Deeper Shades; 1999) wat als opmaat voor het daadwerkelijke optreden fungeerde. Goed geluid; prachtnummer. Na dit optreden kon ik ook zeggen: ik geloof. Waarin? In de kwaliteiten van een Nederlandse band met een niet- Nederlandse uitstraling; ook in een band met een zanger met een geweldige stem. De jaren die volgden lijken naar behoren te verlopen; muzikaal gezien dan. Belangstelling, en dus opgepikt worden door een wat groter publiek, of beter: door ‘iemand’ die je zodanig weg kan zetten, zodat je je geen zorgen meer behoeft te maken over de pecunia, nee, dat zat er al die tijd klaarblijkelijk niet echt in. Onterecht? Absoluut! Dan maar zonder band (en toch ook weer niet) pogingen ondernemen om voldoende naamsbekendheid te verkrijgen, met Keep It Comin’ (2002) en Kitchen Table Blues (2004) als fraai resultaat. Of ook: een switch maken naar je moerstaal, Brabants in dit geval. Ondanks dat Engels wellicht een beter ‘vervoersmiddel’ is om je uit te drukken, blijkt Laagstraat 443 (2005) een heel fijne plaat. Maar pas als ene G. Meeuwis je vraagt iets te doen waar het teksten betreft, gloort er uiteindelijk licht aan de horizon. En dan sta zomaar voor een cd- presentatie in het oudste theater (1786) van Amsterdam, de Kleine Komedie. Voor een nieuwe cd, ja, de 6de. Niet in het Engels, zelfs niet het Brabants. Wel gewoon in het Nederlands. Zondag 13 januari was dat; ruim twee weken gelden. En zo zat ik zonder dat ik er wat aan kon doen ook even naar Guus M. te kijken. Nooit gedacht. Het optreden was verbluffend goed. Naast nummers van de nieuwe cd, simpelweg JW Roy geheten, ook werk van Laagstraat 443. Een stel competente muzikanten ook. Krijgt JW dan na een lange reis langs kleine popzalen; winderige pleinen; rokerige cafés; verbouwde stallen en ook nog woonkamers, een reis die ongetwijfeld pieken & vrijwel zeker dalen heeft gekend, dan toch die erkenning die hij verdient? Het is te hopen. Volle zaal, daar in Amsterdam. Erg enthousiast ook. JW zelf is van een wat schichtige jongeman in ieder geval getransformeerd in een zelfverzekerde man; dit zonder de nodige zelfspot te vergeten. Dat deze nieuwe schijf maar mag aanslaan. Slecht is ie cd zeker niet.
Maar….. mag iemand het mij kwalijk nemen dat ik na dit optreden in de Kleine Komedie juist ‘Round Here (1996) en Deeper Shades heel veel, en Kitchen Table Blues wat minder, op de draaitafel heb geplaatst, de afgelopen weken? Dacht van niet…..Ergens klinken deze cd’s namelijk vele keren vertrouwder in de oren….. Is dat nou gek?