Shelby, deel 2

Ik wilde het over Shelby Lynne hebben, maar Martin Bril was me voor, vrijdag in de Volkskrant. Hij schrijft wel vaker over ‘onze’ muziek, en dat is natuurlijk prima. Hij is zeer lovend over Shelby, en ook dat is op zich in orde. Hij vertelt dat het haar maar niet lukt om door te breken naar een groot publiek. “Dat komt vooral omdat Shelby eigenwijs is. En op beslissende momenten in haar carrière precies het verkeerde doet. Een innemende eigenschap.” Helemaal eens met Martin. Hij vertelt over de persoonlijke achtergrond van Shelby: haar vader was aan de drank, vermoordde haar moeder, en daarna zichzelf.

Dan gaat het over het nieuwe album van Shelby, Just A Little Lovin’. Bril noemt deze plaat ‘verpletterend’. En nu scheiden onze wegen, want ik vind er juist helemaal niks aan. Het is een cd vol met covers van Dusty Springfield, een zangeres die ik altijd geassocieerd heb met Langs de Lijn en Arbeidsvitaminen. In plaats van het barokke strijkersdecor in de oorspronkelijke versie van de liedjes, kiest Shelby Lynne voor een minimale bezetting. Eerlijk is eerlijk, in het titelnummer pakt dat nog goed uit. Maar daarna wordt dat summiere jazzachtergrondje al gauw stomvervelend. Nou ja, na I Am Shelby Lynne, Identity Crisis en Suit Yourself kan Shelby zich wat mij betreft best een missertje veroorloven. Bril: “Ze is zo echt, zal ik maar zeggen, dat het bijna pijn doet aan de oren. Koop dat album.” Tja, je moet het zelf weten.