De solo

Twee weken geleden overleed op slechts 41-jarige leeftijd Jeff Healey, zo vermeldde ook deze website. Het verhaal is bekend: Healey was blind van jongs af aan en bespeelde de gitaar op zijn schoot. Toen ik eind jaren tachtig de wahwah van See the Light voor het eerst op de radio hoorde, was ik verbijsterd: de power en virtuositeit! Het was in de tijd dat ik kickte op gitaarsolo’s, dat mag duidelijk zijn. Of het nu ging om de bluesy licks van Stevie Ray Vaughan en Brian Setzer of om het experimentele, geïmproviseerde geluid van Jimi Hendrix, Frank Zappa en Jan Akkerman, de lang uitgesponnen gitaarsolo was voor mij de ultieme vorm van muziek. Tegenwoordig heb ik er geen geduld meer voor en hou ik eigenlijk meer van een mooi afgerond liedje. Maar goed, met het debuutalbum van Jeff Healey werd ik op mijn wenken bediend: een spervuur aan gitaarsolo's knalde uit de boxen. Dat hij geen geweldige zanger bleek en niet alle nummers even sterk waren nam ik op de koop toe. Het ging om de solo. Een poosje later zag ik in de bioscoop een spetterende performance van de blinde gitarist in de (overigens zeer matige) film Road House en als klap op de vuurpijl was daar zijn liveoptreden in Countdown Cafe, het Veronica-radioprogramma op de vrijdagavond. Ruim voor aanvang wachtte ik met een vinger boven de opnameknop van mijn radiocassetterecorder op iets dat legendarisch beloofde te worden. En dat werd het. Hierboven een klein eerbetoon in beeld en geluid.