Bubblegum (deel 2)

Stephen Stills werd afgewezen nadat hij had gereageerd op de advertentie waarin vier maffe jongens werden gevraagd om een popgroep te vormen. The Monkees, want daar gaat het hier over, die wel werden geselecteerd waren de Engelsman Davy Jones en de Amerikanen Michael Nesmith, Micky Dolenz en Peter Tork. Ze werden vooral bekend door de gelijknamige televisieshow. In de serie mochten de vier alleen maar doen alsof op hun instrumenten. De studiocats deden het echte werk.
Wat een moeilijke tijd moet het zijn geweest voor Michael Nesmith, die nadien briljante countryrockplaten maakte. In het laatste nummer van Uncut staat een interessant verhaal over hem in het kader van een serie over de pioniers van de countryrock. Michael Nesmith was de Monkee die het duidelijkst rebelleerde tegen de wetten van de bubblegum. Tijdens een hoog oplopend meningsverschil met de artistiek verantwoordelijke Don Kirshner sloeg Nesmith zijn vuist ooit door een wand van een hotelkamer, terwijl hij zijn baas toebeet 'dat zou ook jouw gezicht hebben kunnen zijn'.
Van Michael Nesmith heb ik de fantastische met steelgitarist Red Rhodes volgespeelde elpee And The Hits Just Keep On Comin' (met die titel kon hij natuurlijk als geen ander aan komen zetten) in de kast staan en verder heb ik de goedkope cd-compilatie Listen To The Band. Maar na lezing van het artikel wil ik eigenlijk ook de drie platen die hij maakte met de First National Band. Want nooit eerder had ik opgemerkt dat die platen samen een rood-wit-blauwe trilogie vormen. Kijk maar naar die hoezen.
Dat brengt me dan weer bij drie cd's van dit moment. De Amerikaan Jefferson Pepper is namelijk ook met zo'n rood-wit-blauwe trilogie bezig. Op American Evolution (volume 1, 2 en 3) behandelt hij de Amerikaanse geschiedenis in vijftig nummers. De recensie van nummer 1 kunt u binnenkort op onze site verwachten.
Trouwens, naast die albums van Michael Nesmith wil ik nu toch eigenlijk ook nog wel iets van The Monkees in huis hebben. Een verzamelaar lijkt me in dit geval de juiste keus. Of kom ik er dan later toch nog achter dat ik een echt album had moeten kopen? Dat zal toch niet; bubblegum was immers vooral gericht op hitsingles.