maandag 26 november 2007

Toegift

Mooi moment: de toegift. Of beter gezegd: het wachten op de toegift. De band is klaar met spelen en verdwijnt van het podium. Iedereen in de zaal weet het: die komen terug. Toch het ongedurige wachten. De verwachtingsvolle blikken. Beetje joelen en fluiten voor de vorm en na een minuutje of vijf volgt dan het sluitstuk van de show. Een ongeschreven wet bij live-concerten.
Soms gaat het anders. Afgelopen vrijdag in de Melkweg besluit het duo Two Gallants na een formidabel optreden van krap een uur de enthousiaste zaal te negeren en niet meer terug te keren voor een toegift. De dj start vrijwel direct een cd. Onbegrip in de zaal. Verbijstering en verontwaardiging ook. Een anticlimax. De arrogantie van die snotapen om zoiets te flikken.
Aan de andere kant: wat als je in een uurtje je verhaal verteld hebt? (het verhaal van Two Gallants: uitermate energieke en extraverte folkpunk met een flinke scheut country. Zanger/gitarist Adam Stephens schudt de pakkende riffs uit zijn mouw en zingt de strot uit zijn lijf. En drummer Tyson Vogel beschikt over een allesbehalve dienende drumstijl; hij vult virtuoos en bezield elke leemte in de songs op. Resultaat: een intrigerend, rauw en oorspronkelijk geluid). Moet er dan nog een toegift bovenop? De barman vind het prima zo, dat obligate gedoe altijd: “Gewoon, je doet je ding en bam, klaar.” Valt best iets voor te zeggen, maar dan mis je toch dat ene moment. Net ervoor. Het gelukzalige wachten op iets waarvan je weet dat het gaat komen. De toegift.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Eigenlijk vreemd dat toegiften bij klassieke concerten geen rol spelen. Maar aan de andere kant: daar heb je altijd een pauze.

Anoniem zei

Don Dixon speelde ooit (ergens eind jaren tachtig) in Paradiso alléén maar toegiften. Althans, hij speelde een half uurtje eigen werk, verdween toen van het podium, werd weer teruggeschreeuwd en speelde toen nog dik anderhalf uur nummers van anderen.