Winnipeg

Deze week was ik in Winnipeg. Niet daadwerkelijk, jammer genoeg (hoewel? het kwik heeft er in november nog geen pluswaarden gekend.) Nee, in gedachten was ik vaak in Winnipeg. Neil Young werd er groot en begon er zijn muzikale loopbaan. Zijn laatste werkstuk Chrome Dreams II lag deze week vaak in de cd-speler en ik ben er nog steeds niet uit of het nu een top of een flop is. Het hoeft natuurlijk niet zo zwart/wit te liggen. In een uitgebreid interview in het decembernummer van het Engelse blad Uncut geeft hij interessante nadere informatie over de totstandkoming van de plaat. Na lezing daarvan neig ik meer naar top. Nog leuker is de bij het blad gevoegde cd met Young-covers. Het aantal cover- of tributeplaten dat aan hem gewijd is begint zo langzamerhand het aantal reguliere Youngplaten te benaderen. De kwaliteit daarvan is zelden hoog. Deze Uncut-uitgave is daarop een uitzondering. Niet alle opnames zijn even boeiend, maar een aantal ervan – ik noem met name Cortez The Killer door Carrie Rodriguez en Tim Easton- zijn zeer de moeite waard.

Geheel toevallig stuitte ik deze week ook op Nathan, een rootsgroep (twee vrouwen, twee mannen) uit, natuurlijk, Winnipeg. Begin van dit jaar brachten zij het prachtige Key Principles (Nettwerk) uit, een plaat die hier vrijwel geheel over het hoofd is gezien. Ik heb geen idee waarom. De twee frontdames Keri Latimer en Shelley Marshall zingen in hun breekbaar-krachtige liedjes over dagelijkse beslommeringen de sterren van de hemel.
Nou ja, kijk zelf maar: Trans Am. Ooit ga ik weer naar Winnipeg, maar dan wel in de zomer.