Ik heb het vijf keer gelezen voordat ik het geloofde, maar het stond er echt. In een recensie die ik eerder deze week las. De eerste, bijzonder poetische zin over het optreden van een artieste op een rootsfestival. "Zal dat buikje in de weg zitten bij het pijpen?"
De auteur ging complimenteus verder: "Echt dik is ze niet. Eerder stevig. Er kleeft haar iets ordinairs aan. Het blond vormgegeven lonken van de buurvrouw van drie huizen verder." Zichzelf niet realiserende dat de buurman van drie huizen terug (vormgeving onbekend) die buurvrouw van drie huizen verderop in ordinariteit driedubbel-en-dwars overtreft.
Het is allemaal te lezen op een website over muziek. Maar wat heeft dit in 's hemelsnaam met muziek te maken? Behalve dan dat ik nu eindelijk weet waarom Steve Earle een jaar of wat geleden opeens enkele tientallen kilo's lichter door het leven ging.
En deze invalshoek biedt perspectieven. Want biedt een nieuwe maatstaf. Volgende week hoop ik Vic Chesnutt te zien. Zou die rolstoel erbij in de weg zitten? Hopelijk heb ik gelegenheid het hem te vragen. Pas daarna zal ik oordelen over zijn optreden.
Vorige week zag en hoorde ik de buurvrouw van drie huizen verder zowel in Rotterdam als Haarlem. Beide keren week haar optreden niet wezenlijk af van concerten een jaar of nog langer geleden. Vanwaar dan toch die zure stukjes her en der deze keer?
Foto: Peter Hageman.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten