Wanhoop

De film Last Days van Gus van Sant toont de laatste dagen van Kurt Cobain voordat hij zelfmoord pleegde. Van Sant spaart de zanger van Nirvana niet. Doelloos, volstrekt in zichzelf gekeerd en teksten voor zich uit prevelend als: “Ik verloor iets op weg naar de plaats waar ik nu ben” dwaalt de junk door het bos. Ook zien we Cobain gekleed in een jurk en met een jachtgeweer om zijn schouder dolend door zijn kolossale landhuis. Als een vriend belt neemt hij de telefoon op, maar zegt geen woord terug. En tijdens een onderhoud met een man van de Gouden Gids is de vervreemding en apathie bij de zanger compleet. Als de film ook maar enigszins in de buurt komt van de werkelijkheid, was Cobain er niet best aan toe, zoveel wordt wel duidelijk. Over Kurt Cobain de muzikant kom je niet zo gek veel te weten en veel muziek is er niet in de film. Even hoor je hem door een open raam een liedje spelen, iets onbekends dat van Nirvana afkomstig had kunnen zijn. En ‘vrienden’ van hem somberen er vrolijk op los op de sinistere klanken van Venus in Furs van The Velvet Underground. Ook zien we Cobain mediteren terwijl op tv een gladgestreken R&B-clipje uit het begin van de jaren negentig wordt vertoond. Een bizar beeld. Ondanks al zijn kuren heb ik altijd een zwak voor zijn muziek gehad. Nevermind vond ik toentertijd al een sensatie, helemaal overtuigd van zijn talent was ik na het zien van het live-optreden voor MTV in 1993, slechts enkele maanden voor zijn dood. De weerbarstige en vrij luidruchtige songs bleven ook in de kleine akoestische setting knap overeind. Bowie’s cover The Man Who Sold The World was prachtig, slotnummer Where Did You Sleep Last Night (een cover van Leadbelly) huiveringwekkend. De schreeuw aan het eind klonk als een wanhoopskreet en misschien was het dat ook wel.