Muziek uit een blikje

Nooit verwacht dat ik nog eens een Steve Earle-concert zou meemaken waarbij na pakweg een uur tientallen mensen richting uitgang verdwenen. En zeker niet verwacht dat ik tot die mensen zou behoren. Toch gebeurde het afgelopen donderdag in Paradiso.

Een geinspireerde Earle solo op toneel kan een belevenis zijn, zo mocht ik een jaar of tien geleden zelf meemaken. Deze keer ging het mis. Ongeinspireerd, slordig zingend, een gitaar die veel te hard stond. Communiceren met de zaal was te veel moeite. Geen schim meer van de zelfbenoemde hardcore troubadour.

De hulp van een soort DJ Tiesto maakte het er niet beter op. De beatboxer produceerde met behulp van allerlei knopjes vooral eentonig bonkende ritmes die pijn aan je oren deden. Muziek uit een blikje noemen we dat thuis. Kun je een aap ook leren.

Steve Earle in New York doet me denken aan de hoofdpersoon uit de film Midnight Cowboy. Met de koeiestront nog aan de schoenen vergaapt deze zich aan de grote stad. Om zich vervolgens misplaatst als grotestadsmens te gedragen. Voor Earle staat de grote stad kennelijk gelijk aan muziek uit een blikje.

Natuurlijk, iedereen heeft recht op een misstap. Maar een held stond donderdagavond wel even op zijn voetstuk te wankelen. Hopelijk hoeven we openingsnummer 'Steve's Last Ramble' ('I'm hanging up my highway shoes') niet te zien als een statement.

Foto: Bets Lasseur