Helemaal misgeprogrammeerd stond Kelley Stoltz op de laatste Take Root-editie in Assen. Niet alleen had de oddball uit San Francisco weinig te zoeken op een rootsfestival, hij had ook nog eens de taak het festival in de sfeerloos lege grote zaal te openen. Dat gaat natuurlijk niet lukken als je Kelley Stoltz heet.
Het handjevol nog zoekende bezoekers zag Stoltz dan ook heftig ruziemaken met de elektriciteit: elke keer als Stoltz het metaal van de microfoon met zijn gezicht raakte, joeg er een stroomstoot door het lijf van shabby geklede psychedelische popster-in-een-betere-wereld. Het ontregelde zanger, band en optreden, waardoor ook het handjevol mensen zich van hem afkeerde. Ik bleef kijken want zijn strijd met de stroom was een interessante, en Stoltz bleef het maar proberen.
Potentiële prachtuitvoeringen van Stoltz-liedjes leven bij mij nog steeds voort in een gedroomde wereld. Na een dozijn elektroschokken – Stoltz oogde verwarder en verwarder – kwam een technicus hem uit zijn lijden verlossen: hij gaf hem een schuimrubberen huls om over het metaal van de microfoon te schuiven. Kelley aanvaardde de hulp dankbaar, zette het schuimrubberen ding op zijn neus en brulde in de microfoon: ‘It works!’
Kort daarop was Stoltz’ geplande half uur op Take Root voorbij en op mij heeft de man een onvergetelijke indruk gemaakt. Natuurlijk komt dat niet alleen door ’s mans in mijn ogen fabuleuze optreden, nee, ook muzikaal is Stoltz zeer prettig gestoord. Laverend tussen Beach Boys-harmonieën, Kinks-riffjes, bonkende pianopop een rootsy poppsychedelica maakt Kelley Stoltz zijn prachtige dwarse rock. Antique Glow (2003) en Below The Branches (2006) zijn ijzersterke gitaarpopplaten, maar ook nogal genegeerd. Misschien kan de rafelige schoonheid van Circular Sounds – de nieuwe Stoltz – daar verandering in brengen en is daar geen verdere elektrocutie voor nodig.
Helemaal misgeprogrammeerd stond Kelley Stoltz op de laatste Take Root-editie in Assen. Niet alleen had de oddball uit San Francisco weinig te zoeken op een rootsfestival, hij had ook nog eens de taak het festival in de sfeerloos lege grote zaal te openen. Dat gaat natuurlijk niet lukken als je Kelley Stoltz heet. 
Het handjevol nog zoekende bezoekers zag Stoltz dan ook heftig ruziemaken met de elektriciteit: elke keer als Stoltz het metaal van de microfoon met zijn gezicht raakte, joeg er een stroomstoot door het lijf van shabby geklede psychedelische popster-in-een-betere-wereld. Het ontregelde zanger, band en optreden, waardoor ook het handjevol mensen zich van hem afkeerde. Ik bleef kijken want zijn strijd met de stroom was een interessante, en Stoltz bleef het maar proberen. 
Potentiële prachtuitvoeringen van Stoltz-liedjes leven bij mij nog steeds voort in een gedroomde wereld. Na een dozijn elektroschokken – Stoltz oogde verwarder en verwarder – kwam een technicus hem uit zijn lijden verlossen: hij gaf hem een schuimrubberen huls om over het metaal van de microfoon te schuiven. Kelley aanvaardde de hulp dankbaar, zette het schuimrubberen ding op zijn neus en brulde in de microfoon: ‘It works!’
Kort daarop was Stoltz’ geplande half uur op Take Root voorbij en op mij heeft de man een onvergetelijke indruk gemaakt. Natuurlijk komt dat niet alleen door ’s mans in mijn ogen fabuleuze optreden, nee, ook muzikaal is Stoltz zeer prettig gestoord. Laverend tussen Beach Boys-harmonieën, Kinks-riffjes, bonkende pianopop een rootsy poppsychedelica maakt Kelley Stoltz zijn prachtige dwarse rock. Antique Glow (2003) en Below The Branches (2006) zijn ijzersterke gitaarpopplaten, maar ook nogal genegeerd. Misschien kan de rafelige schoonheid van Circular Sounds – de nieuwe Stoltz – daar verandering in brengen en is daar geen verdere elektrocutie voor nodig.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten