Don't want no cash?

Ooit zag ik grootheden als Neil Young, The Eagles en Tom Waits. Het was in de tijd dat ik weinig geld had, en deze mensen ook nog niet uit waren op het beetje geld dat ik wél had. Young zong het bijvoorbeeld nog in 1988: 'Don't want no cash / Don't need no money / Ain't got no staff / This note's for you.'

Maar tijden veranderen. Zowel dit soort artiesten als ikzelf zitten inmiddels wat beter in de slappe was. Het grote verschil met vroeger is, dat deze mensen inmiddels wél uit zijn op mijn geld. Waits heb ik enkele jaren geleden als eerste laten passeren vanwege de exorbitante toegangsprijzen.

Voor Young eerder deze maand in de RAI moest je € 140 neertellen vernam ik. The Eagles doen het op 1 april in Ahoy' wat goedkoper: voor een kleine € 100 mag je naar binnen. Ik vraag me af wie zo'n bedrag kan betalen. Of beter: wie dat wíl betalen. Want geen enkele artiest is zo'n bedrag waard.

Voor maximaal € 30 moet een kunstenaar zijn kunstje kunnen doen vind ik. Nou ja, als The King een retourtje aarde zou nemen, wil ik over een wat hoger bedrag nadenken. En anders doet hij of zij het maar zonder mij.

Dan ga ik liever voor acht of negen euro's hier om de hoek naar Ekko of dB's. Waar de artiesten het doorgaans ook nog leuk vinden dat je komt. En écht blij zijn dat ze wat noten voor jou mogen spelen. En dan niet omdat je aan de kassa een klein dagloon hebt neergeteld.