Thomas Berge, deel 2

Vorige zondag ging het over de nieuwe cd van Robin Dean Salmon. Ik was er niet echt kapot van, en ter illustratie citeerde ik de tekst van het titelnummer, Come On Home. Aan het eind van het stukje beloofde ik de cd aan de eerste de beste lezer die hem wilde hebben. De eerste de beste was ook de enige, dus Lidy, als je even je adres doorgeeft via dutchtwang@yahoo.com, dan komt Come On Home bij jou thuis. Daarmee was voor mij de kous af. Niet voor Robin echter. Hij mailde dat hij blij was met de aandacht, maar dat hij geen Nederlands kan lezen. Was ik tevreden? Uit een paar woorden meende hij te kunnen opmaken dat ik misschien niet al te positief was? Oeps. Nu moest ik met de billen bloot. Het is natuurlijk makkelijk afbranden, in zo’n weblogstukje, maar iemand recht in zijn gezicht, al is het dan per mail, zeggen dat je ‘helemaal niets’ kunt met zijn plaatje, dat hem bloed, zweet en tranen gekost had, dat is toch wat anders. Inmiddels had ik van een bevriende kenner vernomen dat Salmon geboren is in Zuid-Afrika, en dus misschien wel meer van het verhaaltje begrepen had dan hij liet blijken. Ik schreef hem terug dat hij zijn album naar de verkeerde site had gestuurd, dat wij ALTcountry.nl zijn, en niet PLAINcountry.nl, of REGULARcountry.nl. Dat hij in zijn eigen genre gerust OK zal zijn, maar dat het geen alternative country is. En Thomas Berge is ‘an upcoming star over here; his themes are comparable with yours’. Tussendoor brak de klomp van de hoofdredacteur toen hij een mailtje kreeg van ene Robin Dean Salmon, waarin deze vroeg of hij ons zijn nieuwe album mocht toesturen voor een recensie! Weer een dag later diende Robin mij van repliek: hij had de cd gestuurd omdat iemand van ALTcountry.nl (die hoofdletters vind ik dan wel weer grappig, rl) om zijn vorige album Gasoline gevraagd had. Hij had hem gerecenseerd en gevraagd om op de mailing list gezet te worden. En: “I have never claimed to be alt-country.” Daar heeft Robin een behoorlijk punt, en ik weet even niet wat ik verder nog moet antwoorden. Dat de betreffende recensent niet meer voor ons schrijft, is een mager excuus.