Silence svp!

Of het iets is van de laatste tijd of dat het er altijd al is geweest, ik weet het niet. Storend is het in ieder geval zeker: het onophoudelijke geroezemoes bij live-optredens. Afgelopen vrijdag in De Helling in Utrecht, tijdens het prachtige concert van Alela Diane (lees de recensie van collega Hugo Vogel) was het weer eens zover. Het voorprogramma van Mariee Sioux was achter in de zaal nauwelijks te volgen, hetgeen de organisator noopte tot een oproep tot stilte bij het optreden van Alela Diane. En, het zij gezegd, het publiek hield zich vervolgens behoorlijk koest, behalve dan bij mij in de buurt. Ik had me met enige moeite redelijk vooraan weten te posteren, toen twee giechelende meiden gezellig naast me kwamen staan. In het Frans keuvelden ze er vrolijk op los. Tijdens een optreden van, laten we zeggen, de Belgische stone-rock van Triggerfinger zou het niet opvallen, maar de ingetogen en ragfijne folk van Alele Diane verdient volledige aandacht en stilte. Elke vorm van afleiding is dan storend. Na een paar nummers was ik het beu. “Silence s’il vous plaît” kreeg ik niet over mijn lippen, ik hield het maar bij “sssst”. Om niet al te bozig over te komen, glimlachte ik er een beetje bij. En zowaar, het hielp. Het hardop praten werd gefluister en toen de grootste kwebbelkous verdwenen was keerde de rust helemaal terug.

Onbegrijpelijk toch, die trend van tegenwoordig om (intieme) live-concerten te beschouwen als een gelegenheid om eens gezellig bij te kletsen. Ga dat in de kroeg doen, in godsnaam, en kom terug als je bent uitgepraat. Of doe het na het concert. Niet alleen is het vervelend voor de bezoeker die wel speciaal voor een optreden komt, het getuigt ook van weinig respect voor de artiest op het podium. Een concertverbod voor onbepaalde tijd zou je ze willen opleggen, al die kwebbelaars.

Enfin, om dit stukje positief te besluiten: het concert van Alela Diane was erg mooi en dat ze duidelijk in de lift zit, kun je hiernaast nog eens bekijken en beluisteren. Zonder ruis.