Verkiezingen

De dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen, 4 november, nadert nu snel. In de VPRO-gids van deze week staat een stuk over de relatie tussen politieke voorkeur en muzieksmaak. David Firestein ontdekte dat in staten met de hoogste dichtheid van commerciële country-radiostations, men Republikeins stemt. Is die dichtheid laag, zoals in Connecticut, New Jersey, New York en Californië, dan stemt men daar Democratisch.
Let wel, het gaat om commerciële country. Wie wel een een optreden bezoekt van hier te lande optredende Americana-artiesten weet wel hoe hun politieke voorkeuren zijn. Bijna nooit laat men na om te benadrukken hoe afschuwelijk men het beleid van George W. vindt. Eerlijk gezegd vind ik het soms wel wat vermoeiend en obligaat.
Met het uitbrengen van digitale live-EP laat Lucinda Williams laat ook wel merken wie haar politieke voorkeur geniet. Drie van de vier protestnummers op "Lu in 08" zijn covers: For What It's Worth (Buffalo Springfield), Masters Of War (Bob Dylan) en Marching The Hate Machines (Thievery Corporation/Flaming lips). Het kwartet wordt compleet gemaakt door een niet eerder uitgebrachte originele Williams-compositie, Bone of Contention.

Klik hier voor streaming van Lu in 08

Jimmy Griffin

Een muzikale speurtocht - ik voel me echt af en toe een rockarcheoloog - bracht me toevalligerwijs bij Jimmy Griffin. Dus zette ik zijn lp uit 1974 weer eens op, wat vervolgens weer leidde tot dit stukje:

James Griffin / Breakin’ Up Is Easy
Polydor (1974)

James Griffin is al een ervaren muzikant en songschrijver als hij in 1968 met David Gates Bread opricht – al in 1963 brengt hij zijn eerste album uit. Met de Westcoast-softrock van Bread worden enorme successen behaald, maar hoewel Griffin een geprofileerd componist is, zijn het de Gates-songs die de hits opleveren. En dat wringt bij Jimmy Griffin – en dus breekt hij in 1972, na de release van de fenomenale single 'Guitar Man' opgelucht uit het keurslijf van Bread. Zijn tweede solo-album uit 1974 heet dan ook niet voor niets Breakin' Up Is Easy. Met medewerking van Bread-leden Larry Knechtel en Mike Botts en LA-musici als Lee Sklar, Russ Kunkel en Steely Dan-gitarist Jeff 'Skunk' Baxter maakt Griffin een veelzijdig album dat van alles bevat: Westcoast-harmonieën, folky dwarsfluiten, klassiek klinkende strijkers en CCR-achtige soulvolle rock. Het dramatische, orkestrale titelnummer 'Breakin' Up Is Easy' is niettemin het hoogtepunt van een overigens gevarieerd mainstream-album. Een groot succes is het niet, evenmin als Jimmy Griffins solo-carrière. Een samenwerking met Billy Swan en Randy Meisner als Black Tie in de jaren tachtig en een Bread-reünie in de jaren negentig zijn beide weinig succesvol. Op 11 januari 2005 bezwijkt James Griffin aan de gevolgen van kanker. Hij is dan 61 jaar.

Met dank aan de NS….

NIET gezien: Shiner Twins

Waar: Café Wilhelmina, Eindhoven

Op: 26 oktober 2008Door: Leo Kattestaart
Foto’s: geen!

Altijd leuk. Een cd- presentatie. Zeker als het een vaderlandse act betreft. Shiner Twins presenteerde dus hun tweede cd, zondag 26 oktober in Café Wilhelmina; 16.30 uur. Dat het in Wilhelmina plaatsvond is dan nog eens een extra reden om een vrijkaartje voor Feyenoord – Heerenveen aan een ander te laten. In een VIP- box zitten is toch al geen hobby…. Aan de hand van de reisinformatie van NS de reis vanaf Rotterdam om 13.47 uur begonnen. Vanwege werkzaamheden aan het spoor ergens bij Breda was het advies om via Utrecht te reizen; dat zou slechts 10 minuten langer aan reistijd vergen, dus geen probleem. Geplande aankomsttijd in Eindhoven: 15.28 uur. Ruim tijd om met de benenwagen Café Wilhelmina tijdig te bereiken. Toch? Het liep anders. De trein van 13.47 vanaf Rotterdam CS vertrok met 2 minuten vertraging. Waar de reis richting Utrecht normaal 39 minuten in beslag neemt daar presteerde de NS het om er deze keer 47 minuten over te doen; deze extra 8 minuten + de 2 minuten van het te late vertrek (er diende een goederentrein op R'd CS te passeren….) betekende dat we slechts 2 minuten over hadden om over te stappen op de trein richting Den Bosch/Eindhoven (die van 14.38 uur, dus). Tja, wat blijkt: die trein ging niet rijden vanwege een ongeval op genoemd traject. Aanrijding met een fietser (Triest!. De NS niet euvel te duiden; althans, dat neem ik aan….). Reisadvies nu: via Arnhem en van daaruit de trein naar Den Bosch. Zo gezegd, zo gedaan. Jammer alleen dat deze trein meer dan 20 minuten vertraging opliep; reden: onbekend. Vlak voor Arnhem adviseerde de conductrice ons dan maar in Arnhem de trein naar Nijmegen te nemen. Ook deze vertrok te laat, en zo kwamen wij dus ook in Nijmegen met vertraging aan, waardoor de aansluiting naar Den Bosch ook in het honderd liep. Leuk was wel dat op het moment dat we het station van Nijmegen binnengleden (bladval!; gladde sporen!) Suarez de 2-0 voor Ajax aantekende tegen het Nijmeegse NEC. Maar goed, nu eerst de trein naar het Den Bosch van zoete Lieve Gerritje, om daarvandaan toch nog Eindhoven te kunnen bereiken. Welnu: we arriveerden om bij half zes in Den Bosch, en de trein naar Eindhoven, U raadt het al, die was juist vertrokken. Overleg. Gaan we verder, met het risico dat we een groot deel van het optreden zouden missen, of gaan we lekker terug. Gekozen voor het laatste. Via Utrecht. Vlak voor Culemborg kwam de trein tot stilstand. Er stond even voor ons een kapotte goederentrein (zou het dezelfde geweest zijn van Rotterdam? Who knows…). In ieder geval duurde dat oponthoud toch ook een klein half uur. Er mocht wel gerookt worden op het perron van Culemborg (in de regen!) en ondanks dat de trein stilstond was het gebruik van de toiletten ook gepermitteerd. Service! Uiteindelijk kwamen wij -ook de trein van Utrecht naar Rotterdam liep logischerwijze wat vertraging op- om bij half negen in Rotterdam aan. Hoe de cd presentatie is verlopen, het blijft gissen. De nieuwe cd van Shiner Twins, Southern Belles geheten, was gelukkig al in mijn bezit.
Dijk van een plaat…..

Lijstje

Zo langzamerhand begin ik mijn gedachten te laten gaan over mijn lijstje van de beste cd's van dit jaar. Dat gaat nog een interessante exercitie worden. Zeker omdat er in het najaar altijd nog een releasehausse is: zo verschenen de afgelopen weken de nieuwe Lucinda Williams, de nieuwe AC/DC en de nieuwe cd van Ryan Adams & The Cardinals.

De eerste twee van deze releases maken een goede kans op een top tien notering in mijn jaarlijstje, zeker Little Honey van Lucinda Williams is weer van een ongekende klasse (let ook op de fantastische AC/DC cover). AC/DC zelf is niet schokkend, maar dat is juist hun kracht (hoewel ik een Bon Scott fan ben, kan ik sinds hun vorige cd ook weer naar hen luisteren met de schorre kip Brian Johnson, ik concentreer me gewoon op hun nog steeds heerlijke riffs).

Ryan Adams echter valt nu toch definitief uit mijn lijstjes: waar is de man die met Whiskeytown melancholie wist te verheffen tot kunst, waar is de man die met Hearbreaker en New York Americana een nieuwe betekenis gaf? Hoewel er altijd wel een paar leuke liedjes op een cd van Adams blijven staan, kan hij mij niet meer een hele cd boeien. Stuurloze en eenvormige liedjes die totaal inwisselbaar worden. Is dat een verrassing: eigenlijk niet, al sinds Rock n Roll waar hij zich heerlijk uitleefde hebben alle Adams cd's hetzelfde euvel. Ik bleef ze maar kopen, hopend op een klassieker en uit een misplaatste loyaliteit. Zijn laatste cd Cardinology echter heeft de luisterbeurt op 3vooor12 (lang leve die website) niet overleefd. Ik ben voorlopig even klaar mer Ryan Adams. Er zijn anderen die meer te melden hebben, die artistiek scherper zijn. Het spijt me, want ik zeg dit met pijn in het hart. Dus: Ryan, please come back!

Gorka

Vanavond in Lage Vuursche naar John Gorka geweest, eigenlijk voor maar een liedje. Het mooiste liedje ooit geschreven (dat vind ik vandaag in ieder geval): Let Them In. Een smeekbede aan Petrus om de jonggestorvenen, de jonge soldaten in de hemel toe te laten. De tekst werd ooit geschreven door een verpleegster in een hospitaal in de Filipijnen en weer door een vriendin doorgegeven aan Gorka, die er een fabelachtig mooi liedje van maakte. Live werd het vanavond uitgevoerd op de elektrische piano. Ook mooi, maar net niet zo mooi als op The Company You Keep valt te beluisteren.
John Gorka: Let Them In

Freewheelin' Luther

Luther Russell is een talentvol muzikant: hij speelt gitaar, bas, drums, piano en orgel. Hij is bovendien een producer die producties op zijn naam heeft staan van sterke platen van Warren Pash, Fernando en Richmond Fontaine – Lost Son en Winnemucca. Ook heeft Russell – die zijn eerste bandje, The Boothills, in 1987 begon met Jakob Dylan – een viertal cd's op eigen naam uitgebracht, waarvan de laatste Repair (2007) is. Geproduceerd door Ryan Adams-producer Ethan Johns is Repair een elegante, ondergewaardeerde countrypopplaat met mooie, melodieuze en melancholieke liedjes, die beter en beter worden bij herhaalde beluistering. Het is zonde dat Repair niet de verdiende doorbraak voor Luther Russell heeft bewerkstelligd. Russell was overigens al eerder dichtbij een doorbraak. Hij was namelijk die zanger met de cokeskloppersstem op Waitin' For George, het rauwe, opwindende album van The Freewheelers dat in 1996 op American Recordings verscheen. Is Russells stem op Repair teder, gevoelig en warm, op Waitin' For George zingt hij zijn amandelen uit zijn strot om boven de dampende southern rock van zijn kornuiten uit te komen – je gelooft bijna niet dat het dezelfde zanger is. De Freewheelin' Russell heeft beslist mijn voorkeur; blues, soul en countryrock domineren Waitin' For George, opgepookt door de hamerende piano en rollende Hammond van Chris Joyner en Luther Russells imposante scheur die Joe Cocker doet verbleken. Zelf noemt Luther Russell het een 'built-in Mad Dogs And Englishmen sound'. Beter kan ik het niet uitdrukken.

Café de Hommel

Als ik wel eens gekscherend beweer dat het ‘dorp’ Vlaardingen, het dorp waar ik geboren & getogen ben, als het om muziek (of andere kunstuitingen) gaat bevolkt wordt door louter cultuurbarbaren, dan dient dat natuurlijk gerangschikt te worden onder het kopje (misplaatste?) humor. Er gebeurt hier eigenlijk zeker het nodige op cultureel terrein. Dat het dorp sportief gezien in het slop zit, vooral als het om de volksport numero uno gaat, tja, dat is dan weer een ander chapiter. Toch hoop ik komende zaterdag na een potje voetbal kijken aansluitend ook Jake LaBotz te kunnen zien. In Café de Hommel. Toen ruim anderhalf jaar geleden het plaatselijke leugenaartje gewag maakte van het initiatief om van voorheen Café Van der Valk (bruine kroeg met biljart) een muziekcafé te maken was ik wel wat sceptisch, maar inmiddels weet ik wel beter. Prima initiatief! In coöperatie met ondermeer het plaatselijke boekingsagentschap http://www.blueskantoor.nl/ is men er bij de Hommel namelijk in geslaagd om vrijwel wekelijks leuke avonden te vullen, dit vaak met een bluesy karakter. Nu wil het geval dat ik met het klimmen der jaren de blues steeds meer ben gaan waarderen. Dus: 1 + 1 is twee. Na afgelopen vrijdag Tokyo Rosenthal (soms blues, voor het overige zeker pakkend) te hebben mogen zien, en al even geleden The Rhythm Chiefs, is het dus zaterdag Jake LaBotz- time. Na een winstpartij op de groene mat (kunstgras, deze keer…) heb ik hopelijk ook een mooie bluesnight, met deze zanger/acteur (vol ‘geplakt’ met tatoeages) uit New York, in het verschiet. Zijn laatste schijven zijn zeer te pruimen. Het gezellig aangeklede de Hommel overigens ook.

Hallo Venray

Teleurstellend was het, het optreden van Hallo Venray afgelopen zaterdag in Ekko te Utrecht. De formatie van Henk Koorn speelde voornamelijk (erg) stevige nummers van hun laatste album. Dat deed het trio vol overgave, maar de echte bezieling ontbrak toch. En het nieuwe materiaal is lang niet zo boeiend als het vroegere werk van begin jaren negentig. Het was dan ook lang wachten op een klassieker als Tuck the man. Andere fijne nummers ten tijde van het album The more I laugh, the hornier due gets, zoals The heart and the soul en Eugene bleven achterwege. De band teert niet op oud succes, dat is het positieve wat je ervan kunt zeggen, maar het concert viel mij niet mee. Van het Neil Young-achtige geluid uit de beginperiode was niet veel meer over, Hallo Venray ging in Ekko meestentijds tekeer als een beginnende grungeband met slechts sporadisch een rustpunt. Ook het publiek leek moeite te hebben met de transformatie van de Haags/Amsterdamse band, gezien de wat lauwe reacties. Dat de techniek het ook nog eens liet afweten -een voortdurend krakende box- maakte het er allemaal niet beter op. Enfin, hieronder een live-opname van Pinkpop 1992 toen ze een stuk leuker waren.

Gitaarles

Ooit gehoord van Roy Book Binder? Ik ook niet, totdat ik hem tegenkwam op het onvolprezen URC-blog, waar sprake is van Book Binder’s eerste album Travelin’ Man. Ook is er een link naar een Youtube-filmpje, dat mij al na een paar seconden de oren deed spitsen. Hier is zo’n artiest die de situatie volkomen meester is. Roy Book Binder is van 1941 en loopt dus al een tijdje mee. Je kunt hem kwijt in de reeks Mississippi John Hurt, Leon Redbone, Bill Morrissey en een beetje Leo Kottke. Hij wordt wel omschreven als een “guitar pickin’ hillbilly bluesman”, wat wel klopt. Geen grossier in nieuwe albums: sinds Travelin’ Man uit 1970 heeft hij welgeteld zes platen en wat los spul uitgebracht. Zijn laatste reguliere album Polk City Ramble stamt uit 1998. Via de klandestiene routes die her en der door het internet lopen, heb ik drie albums in de wacht gesleept, en ik vind ze allemaal even geweldig. Ten slotte zou ik je willen uitnodigen naar het fascinerende filmpje hieronder te kijken. En dan nog iets: de volgende president heet helaas John McCain.

Met dank aan M.

Het liedje

Vorige week schreef ik iets over het liedje 'If only you were lonely' van The Replacements. Deze week wil ik het hebben over het mooiste liedje dat ooit geschreven is: 'Goodbye' van Steve Earle. De ironie wil echter dat de mooiste uitvoering van dit nummer niet op een cd terug te vinden is. Earle speelt het op 'Train a coming' en Emmylou Harris covert het op 'Wrecking Ball': allebei mooie uitvoeringen, maar de ultieme versie is het duet dat ze bij Jools Holland ten beste gaven. En lang leve YouTube: nu kan iedereen er van genieten. Zonder weerga nummer één aller tijden.

United Steelworkers Of Montreal

Het komt niet vaak voor dat je de Verenigde Staalarbeiders van Montreal eens in Nederland aan het werk kan zien. Deze week staat deze interessante groep echter een paar keer op de Nederlandse podia. De zesmans(M/V)-formatie brengt een bijzondere mix van folk, country en rock en heeft in Gern F. en Felicity Hamer twee bijzondere vocalisten. Niet te missen!
18 okt A'dam, De nieuwe Anita
19 okt Utrecht, dB's (vanaf 16.00 uur)
23 okt Groningen, Vera
Lees hier onze recensie van een van hun cd's.
Myspace

Herfstklanken.....

De trein had vanochtend vertraging. Een gevatte opmerking van een medepassagier: ‘komt vast vanwege bladval’. En warempel, nog geen minuut later werd er omgeroepen dat de trein last had van een glad spoor veroorzaakt door vallende bladeren…… Herfst dus. Mooie kleuren. Ook: mensen die last krijgen van hun humeur; wisseling van stemmingen. Depressies. Ik ken sedert een jaar vijf ook iemand in de muziekwereld die daar hinder van ondervindt; elk jaar opnieuw. Het zullen er vast veel meer zijn. Ik niet (althans: ik vind van niet). En als ik al eens last heb van een mindere bui, dan is daar altijd nog een heel probaat middel voor: MUZIEK! En dan vooral, in mijn geval welteverstaan, muziek die in de regel niet opvrolijkt. Nou is dat in het brede genre der Americana natuurlijk niet moeilijk zoeken, een stukje muziek vol van kommer & kwel is immers zo gevonden. Welnu, ik schuif, depressie of geen depressie, de laatste dagen constant dezelfde cd’s in de speler. Welke? Welnu, wat denkt u van: And The Red Empire Orchestra van Micah P. Hinson; Caught The Trees van Damien Jurado; Gossip In The Grain van Ray La Montagne, maar vooral ook het hier wel erg veel gedraaide tweeluik Pilgrim Road en OH(Ohio) van respectief Willard Grant Conspiracy & Lambchop. Heerlijk! Opbeurende herstklanken.

Recovery

Waarom covert een artiest zijn of haar eigen nummers? De meest voor de hand liggende reden is dat de oorspronkelijke interpretaties niet meer bevallen; jaren ouder en wijzer geworden komt een zanger tot het inzicht dat de inkleuring van een song net een tikkeltje ingetogener had gekund of juist een stukje uitbundiger. Bonnie ‘Prince’ Billy besloot een paar jaar geleden nummers uit zijn desolate Palace Brothers-periode opnieuw op te nemen en maakte er vrij onschuldige countrydeuntjes van; het resultaat miste duidelijk de urgentie van het oorspronkelijke werk. Loudon Wainwright III hanteert op zijn laatste cd Recovery dezelfde formule. Met meer succes. Een dertiental nummers uit zijn rijke repertoire zijn opnieuw gearrangeerd en ingezongen. De productie is in handen van Joe Henry. Qua succes mag Loudon Wainwright III dan momenteel overvleugeld worden door zoon Rufus en dochter Martha, de oude meester bewijst op zijn laatste albums dat hij allerminst van plan is het bijltje er bij neer te gooien. Ook Recovery is een sterke cd geworden. Prachtnummers als School Days, The Drinking Song, Old Friend en The Man Who Couldn’t Cry krijgen een nieuw jasje aangemeten met hier en daar wat tromgeroffel, piano, pedal steel en Spaanse gitaar. Minder uitgebeend dan Loudon Wainwright III oude stijl, maar beslist de moeite waard. Bekijk hieronder een live-uitvoering van Loudon Wainwrigth op zijn best in het ontroerende White Winos.

American dream

Misschien wel het mooiste liedje op de fantastische comebackplaat van Larry Jon Wilson (zie recensie) is Heartland. Een nummer dat werd geschreven door Willie Nelson en Bob Dylan. Ze zingen het samen op Willie’s Across The Borderline. Uit 1993 alweer, maar de tekst is actueler dan ooit. Luister eerst naar de originele versie, en dan naar wat Larry Jon Wilson ervan gemaakt heeft. Wat kan narigheid toch mooie dingen voortbrengen.

There's a home place under fire tonight in the Heartland
And the bankers are takin' my home and my land from me
There's a big achin' hole in my chest now where my heart was
And a hole in the sky where God used to be

There's a home place under fire tonight in the Heartland
There's a well with water so bitter nobody can drink
Ain't no way to get high and my mouth is so dry that I can't speak
Don't they know that I'm dyin', Why nobody cryin' for me?

My American dream
Fell apart at the seams.
You tell me what it means,
You tell me what it means.

My American dream
Fell apart at the seams.
You tell me what it means,
You tell me what it means.

Het liedje

Ik moet bekennen de afgelopen twee weken nagenoeg geen Americana of Altcountry beluisterd te hebben. De reden is simpel: er zijn twee geweldige (=understatement) cd's uitgekomen: allereerst White Noise van The Living End, zonder weerga de beste cd van 2008, maar geen onderwerp voor deze blog (maar een ieder die van de betere gitaarrock houdt een absolute aanrader, deze band had inmiddels al wereldberoemd moeten zijn, nu vooral groot in eigen land down under) en Dilletantes van You am I, eveneens wereldberoemd down under.

Tussendoor heb ik echter ook mijn collectie van helden van weleer The Replacements vervangen door de nieuwe heruitgaves van hun cd's, met bonustracks. Op hun eerste Sorry Ma, forget to take out the trash staat behalve hun typische chaotische punksongs als bonus ook een liedje dat toen al vooruitwees naar het genie dat Paul Westerberg was en zou worden: If only you were lonely (Voorheen alleen verkrijgbaar op vinyl op de verzamelaar Boink!). Een verstild liedje met begeleiding van slechts een akoestische gitaar, een liedje dat niet zou misstaan op willekeurig welke cd van een singer/songwriter. Magistraal in al zijn eenvoud. Westerberg zou later meer van dit soort juweeltjes schrijven, maar eigenlijk nooit meer in de buurt komen van deze.

goede winter?

Deze week heb ik behoorlijk wat jeugdliefdes illegaal binnengehaald: de eerste van Depeche Mode, The Dolphin Brothers en Talk Talk's The Party Is Over (nogal actueel. Was dat ook niet het commentaar van Nancy Pelosi over de financiële crisis?). Toch hebben ze het qua draaibeurten allemaal moeten afleggen tegen For Emily, Forever Ago van Bon Iver.

Ja, Bon Iver. Ik had er het laatste jaar natuurlijk wel over gelezen, maar op een of andere manier waren al die verhalen toch net niet aansprekend genoeg om de plaat aan te schaffen. Na Take Root ben ik helemaal om. Wat een prachtig optreden was het daar in de Oosterpoort! Die dubbele drums, het prachtig gitaarspel en de emotionele zang. Ik was niet de enige die ervan genoten heeft. Mijn niet bijster in muziek geïnteresseerde echtgenote was enthousiast, hetgeen ook gold voor het aanwezige Altcounty.nl-smaldeel.
De volgende dag de cd aangeschaft en daarna de hele week gedraaid. Ik kom deze winter wel door, ook al breekt hij voorlopig nog niet aan.
Hieronder Bon Iver: Skinny Love tijdens Take Root.

Rodney Crowell

Naar ik me meen te herinneren was het ergens in februari; het jaar? 1976! Concertgebouw Amsterdam. Optreden van Emmylou Harris. Da’s lang geleden. Wat ik op weet te diepen is dat het concert behoorlijk (op z’n minst een uur!?) later van acquit ging. Een deel van de instrumentaria was abusievelijk op Zaventem blijven staan, of zoiets. Ik weet ook nog dat het koud was (echte winters, ze bestonden toen nog) én dat de begeleidingsband, de fameuze Hot Band, present was met Glen D. Hardin; John Ware (of toch Ron Tutt?); Hank De Vito; Emory Gordy en Albert Lee (als remplaçant van James Burton) in de gelederen. En ook met Rodney Crowell. Love Hurts staat me van die avond -die in het teken stond van de promotie van Emmylou’s Elite Hotel (1975)- nog het meest bij. Met dank natuurlijk aan de hitversie van het Schotse Nazareth. Jaren later -april 1995- was Crowell eveneens - The Hot Band was ‘verdwenen’- als begeleider van Harris present; in de PWA- zaal van het Congresgebouw te Den Haag. Die avond was La Harris nogal verkouden en dus niet lekker bij stem. Crowell nam de meeste songs voor zijn ‘baas’ vocal waar; hij deed dat zeker niet slecht. Toch had ik voor die tijd, maar ook niet de jaren daaropvolgend, weinig tot niets op met Rodney Crowell. Wel geprobeerd, en dan ook diverse keren met cd’s -Diamonds and Dirt (1988); The Jewell of the South (1995)- van hem in mijn handen gestaan. Alle keren belandde deze schijfjes, dit na het beluisteren (dat deed ik toen nog), terug in de ‘bak’ van de plaatselijke platenboer. Tot een aanschaf kwam het derhalve niet. Daar kwam in 2001, zij het schoorvoetend, verandering in met de release van The Houston Kid. Na ettelijke draaibeurten ontdekte ik de klasse, de kwaliteit van het werk van deze -inmiddels 58- jarige- Texaan from Houston. Nu gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat The Houston Kid toch wel op een wat andere leest geschoeid bleek dan het vroegere werk van Crowell. Edoch, pas na deze -voor mij- doorbraakplaat ben ik ook het werk van weleer meer & meer gaan waarderen. Songs die hij in de jaren zeventig voor Harris pende, zoals Amarillo; Bluebird Wine en vooral Till I Gain Control Again, het zijn waarachtig geen alledaagse songs. Nu, na Fate’s Right Hand (2003) en The Outsider (2005), is onlangs de vierde topplaat op rij van Crowell’s hand verschenen: Sex and Gasoline. Werkelijk een prachtplaat. Geproduceerd door Joe Henry en met een excellerende Jay Bellerose achter de (rommel)drumkit. Luistertip! En vervolgens: aanschaffen!

Signs Of Life

Op de website vergeleek ik onlangs Austin Collins met Chris Burroughs. Aangespoord door deze vergelijking pakte ik maar weer eens het werk van Burroughs uit de kast en duwde Trade Of Chains in de speler. Mooi, erg mooi, net als de herinneringen aan 1991, het jaar dat Burroughs' tweede plaat verscheen. Chris Burroughs' vierde en laatste soloalbum, Loose, dateert alweer van acht jaar geleden. Met uitzondering van Hardpan, het nogal mislukte samenwerkingsverband met Terry Lee Hale, Todd Thibaud en Joseph Parsons, hebben we volgens mij geen teken van leven meer gehoord van de man, al zag ik hem in die tussentijd nog wel een keer optreden. Maar waar zou hij nu uithangen? Ik weet het; een zinloze vraag. Veel meer zin heeft het te genieten van zijn geweldige platen. Trade Of Chains is, vind ik, zijn beste, met fantastische, swingende rootsrockers als 'Skeleton Radio', 'Trade Of Chains' en het weidse en beeldende 'Here Today'. Al is wat mij betreft het sleutelnummer van de plaat – en om meerdere redenen – het omineuze 'Signs Of Life'.

Nederlands

Deze week is het de Week van de Nederpop op Radio 2. Laat de radio uit dus. Beter nog: trek de stekker eruit. Nog beter: sluit jezelf een week lang op in een geluiddichte isoleercel. Stel je voor dat je opeens met Blöf geconfronteerd wordt, of – zo mogelijk – nog veel erger, met het omhooggeschreven Amsterdamse kindsterretje Lucky Fonz III, al kun je voor diens valse gekrijs tegenwoordig ook al terecht bij De Wereld Draait Door, het moet verdorie niet nóg gekker worden. Maar goed, Nederpop dus. Ook American Connection deed mee, vrijwillig, of daartoe gedwongen door de ‘zendercoördinator’. En eerlijk is eerlijk, wat zij aan Nederlandse Americana te berde wisten te brengen, dat mocht er alleszins zijn. Ik hoorde The Watchman, Ad Vanderveen, BJ Baartmans, JW Roy en zo nog het een en ander waar we ons in het geheel niet voor hoeven te schamen. En natuurlijk was daar ook Ma Rain, de formatie rond singersongwriter Marijn Wijnands, die bewijst dat Amsterdam toch nog wel méér te bieden heeft dan het soort pedante, ernstig overschatte non-valeurs als bovengenoemde Fons. Ma Rain heeft twee prachtige cd’s gemaakt, waarvan de laatste, Paper Wall, onlangs zeer gunstig besproken is op altcountry.nl. Ook de eerste, Harbour, mag er zijn. Misschien is die zelfs nog wel een heel klein tikkeltje beter dan Paper Wall. Maar een hoogtepunt op deze laatste is dan weer het nummer Harbour, terwijl op Harbour een nummer staat dat Paper Wall heet. Kijk, zo zorg je voor samenhang in je oeuvre. Beide cd’s zijn te koop via de website van de groep.

Whatever happened to...

Ik zie menig blog-collega op deze weblog vergeten helden eren, dus ik wilde deze keer ook zo'n vergeten held weer eens in de schijnwerper zetten: Kevn Kinney.

Kinney was de voorman van Drivin 'n Cryin, een band die het beste uit (hard)rock en country in zijn nummers afwisselde. Ik zeg met opzet afwisselde, want van vermengen was eigenlijk geen sprake: het was of (hard)rock of country. Pas op de latere cd's werden de stijlen wat meer gemengd. Ik weet nog dat een van mijn vrienden zei dat dit echt een band voor mij was (speelt in de Jason & The Scorchers-tijd). Het eerste nummer dat ik echter van hen hoorde was "Ain't it strange" en ik dacht nog "shit, dit is country (inclusief fiddle)". Maar de gedrevenheid van de band en de mooie stem van Kevn Kinney (en natuurlijk de rest van de cd die lekker rockt ;-) ) trokken mij over de streep. Voor wie kennis wil maken, The Essential Drivin 'n Cryin Live is een mooie bloemlezing.

Naast Drivin 'n Cryin maakte Kevn Kinney ook een aantal solo cd's waarin hij zijn meer verstilde kant kan laten zien. Echte singer/songwriters cd's waarop zijn gruizige stem en de vaak minimale begeleiding pareltjes van alt-country voortbrengen. Vooral de eerste solo cd MacDougal Blues is een bescheiden meesterwerk. Daarna kwam nog het project Kevn Kinney's S.TA.R. waarbij solo en Drivin 'n Crying mooi samen gaan.

Helaas horen we dezer dagen weinig meer van hem, hoewel op de website van S.T.A.R. wel optredens van hem solo en met Drivin 'n Cryin worden aangekondigd. Laten we hopen dat het ook weer leidt tot nieuwe cd's van deze bijzondere artiest, die van alle Americana markten thuis is.

Voorpret Take Root

Vandaag geen tijd voor een langere bijdrage, want ik moet de troep van gisteravond nog opruimen: een optreden van Alastair Moock in mijn huiskamer. Vamdaag bovendien de schilders over de vloer en vanavond reis ik met mijn lieftallige echtgenote af naar Groningen voor Take Root. Mijn speciale aandacht zal daar uitgaan naar de mannen van O'Death. Ik zag ze een keer eerder live en de rillingen liepen me daarbij over de rug. Van plezier welteverstaan.
Hieronder een mooie clip van het vijftal uit New York.

Vakantie- ontdekkingen !!

Eindelijk een paar weken vrij; eigenlijk de eerste periode vrijaf van dit jaar. Klagen? Nee, dat niet, maar ik was er wel aan toe (tegenwoordig heet dat: ‘ik moest er echt even tussenuit…’).
Maar goed, ik ben er niet tussenuit geknepen, want ‘gewoon’ vanuit (of in..) huis wat doen is voor mij al meer dan voldoende; verre reizen liggen achter mij, en die reizen die ik eventueel nog wil doen…. tja, die komen wel…
Tijd om op te ruimen, ook. Nou, daar ben ik tot op heden onvoldoende aan toegekomen. Aan ontspannen daarentegen wel. Zag Brent Best in Paradiso en de middag voordien de eerste overwinning van mijn cluppie: 5-0! (afgelopen zaterdag werd die lijn voortgezet: 0-2 winst!). Zag ook prima rolprenten als Calmo Caos en Lake Tahoe in het filmhuis, en ik mag zaterdag gelukkig weer van vrouwlief naar Groningen: Take Root. O ja, en komende donderdag in Huize Vogel ook nog Alastair Moock. Lijkt mij ook iets om naar uit te kijken. Zo ook naar de volgende zeges van Deltasport en naar diverse andere concerten die vet omrand in de agenda prijken. Zoals: Micah P. Hinson (nog niet ontdekt door AC?); Rod Picott met Amanda Shires (vooral voor de laatstgenoemde; het oog wil ook wat…); de cd- presentatie van Shiner Twins, en ook twee avonden Crossing Border. Ik heb het niet slecht, geen reden tot klagen. Zeker niet omdat op zeseneenhalve minuut afstand lopen Café de Hommel Tokyo Rosenthal (vr. 17/10) en Jake la Botz ((za. 25/10) heeft geprogrammeerd; gratis voor niks. En, dat spreekt mij al echte Hollander natuurlijk eveneens aan. Houd ik tenminste wat pecunia over om mijn enige slechte eigenschap te kunnen botvieren: het aanschaffen van cd’s! Nee, downloaden is er hier niet bij; de echte cd’s, dit in de echte hoesjes of digipacks, daar gaat het om! Laatste aanwinsten: ESP (Easton; Stagger & Philips) > fraai!; Rodney Crowell > erg fraai!; Blue Mountain > erg goed! en ook nog Otis Gibbs > bijzonder fraai!. O ja, en Micah P. Hinson (en gelijk ook zijn vorige cd’s, natuurlijk).Vrijwel elke week dient de ‘platenkast’ herschikt te worden; alles op alfabetische volgorde. Zo kan het ook gebeuren dat je cd’s in handen krijgt, die je nog niet gedraaid hebt of eigenlijk al lang uit het ‘oor’ bent verloren. Aangeschaft en nog niet beluisterd o.a.: Tim Grimm en Marc Broussard. En ook: JJ Grey & Mofro en NQ Arbuckle. In de categorie lang niet gedraaid: de eerste van Ron Sexsmith (z’n nieuwe is ook niet slecht…) en werk van Lucero; Dolorean (Hannibal, MO !!) en Centro-matic. Waar een paar weekjes vrij al niet goed voor kan zijn. Ook ‘gevonden’ en nooit gedraaid (althans, ik herinner me het absoluut niet…) een cd van een hier te lande zeer onderschatte songer/songwriter, Kevin Gordon geheten.

De cd heet Cadillac Jack’s #1 Son, en dateert uit het gezegende jaar 1997. Luister, indien ook ergens onder het stof in Uw collectie, eens naar track 4: Lucy and Andy Drive to Arkansas. En leg dan Deeper Shades van JW Roy eens in de speler, en dan om precies te zijn de titeltrack. Toeval? Laten we het hopen…. Vakantie, een periode om rustig tot inkeer te komen én om mooie, muzikale (her)ontdekkingen te doen.