In den beginne (1)

Grappig om eens te onderzoeken hoe het gekomen is dat ik als Americanaliefhebber uiteindelijk op dit weblog gekomen bent. Ik neem maar even plaats op de divan.
Het begon met mijn baardige leraar Engels op het Koningin Wilhelmina Lyceum in het Zeeuwsvlaamse Oostburg, die dacht dat hij ons Engels kon leren door het op zijn gitaar naspelen van liedjes, vooral Don't Let It bring You Down, van Neil Young. Ik vond het mooier dan ik toen durfde toe te geven. Uiteindelijk was ik een van de twee jongens die daardoor LP’s van Neil Young ging kopen, bij Paul’s Music Centre in Sluis (eigenaar Paul Metz verdiende natuurlijk veel meer met zijn andere nering; florerende sexzaken die door hordes Belgen werden bezocht).
Op radio Luxemburg, dat door het atmosferische gekraak nauwelijks te ontvangen was (maar alles was beter dan de Superclean Dream Machine van Ad Visser), werd veel klassieke rock gedraaid. Een van de toppers was het ellenlange Free Bird van Lynyrd Skynyrd. (waarschijnlijk zo vaak gedraaid omdat de dienstdoende DJ dan eens naar de toilet kon). Ik vond het mooi. Zo mooi dat ik die dubbelaar One More From The Road aanschafte. Uiteindelijk begon dat Free Bird snel te vervelen, maar de rest van de plaat bleef leuk.
Het feit dat ik (toen nog) enig kind was en ver van mijn vrienden af woonde, speelde vast ook een rol. Ik moest me in m’n eentje vermaken. Veel platen draaien dus en veel lezen. De eerste editie van Oor’s Popencyclopedie was een openbaring Eindelijk netjes gerangschikte informatie over de “betere” muziek. Goh, die Neil Young had dus vroeger nog in bands gezeten. Die zouden ook wel de moeite waard zijn. Al mijn zakgeld ging naar Paul’s Music Centre. Die verwachtingsvolle 9 km op de fiets terug naar huis waren heerlijk. Zo'n net gekochte schijf kon dan eigenlijk al niet meer tegenvallen. Behalve dan Black Market van Weather Report, waarover nog zo enthousiast geschreven was in de Popencyclopedie. Dat was gelijk het einde van mijn jazzrockexpeditie.

Neil Young: Dont Let It Bring You Down.