Alvin

Zo'n 15 jaar geleden zag ik Dave Alvin tijdens een gratis concert de pannen van het dak spelen in Rotown. Wat begon als een optreden van een mompelend mannetje die zich, zittend op een stoel (!), obligaat door de nummers heenwerkte, werd naarmate het concert vorderde een dampende cocktail van rock n roll, blues en country waarvan noch het publiek noch de band genoeg kon krijgen. Tot ver na sluitingstijd denderde de Alvintrein voort. Een memorabel concert! De dag erna kocht ik direct zijn meest recente cd's: King of California & Museum of heart. Prachtplaten.

Vreemd genoeg stokte daarmee bij mij de Alvin toevoer. Waarschijnlijk waren er andere sterren aan het firmament die mijn aandacht vroegen.

Tot ik vorig jaar de Blasters dvd Going Home kocht. Dampende rock n roll waar de vonken van afvliegen. Met als middelpunt Phil Alvin, met zijn grimassen en zijn fantastische rock n roll stem, en natuurlijk Dave Alvin, een begenadigd gitarist. Dave ziet er tijdens dat concert zo cool uit (van zijn looks moet hij niet hebben, maar toch) en speelt zulke fantastische partijen dat ik die twee oude cd's weer eens uit de kast haalde. Het was een weerzien met oude vrienden.

Geinspireerd kocht ik Dave Alvin's Austin City Limits dvd. Hoewel ruim 10 jaar na het onvergetelijke concert in Rotown blijkt Alvin nog steeds een ras-performer. Een veel te kort optreden eigenlijk dit keer, maar met alleen maar hoogtepunten (hoewel, eerlijk gezegd is zijn versie van The Blasters klassieker Marie Marie wel in orde, maar broer Phil zingt het toch met meer penache.). Ik denk dat ik de komende tijd de back-catalogue van Dave Alvin maar eens ga beluisteren en aanschaffen.