Oordopjes

Min of meer toevallig belandde ik afgelopen vrijdag bij het optreden van The New York Dolls in de Helling te Utrecht. In de jaren zeventig een legendarische band, maar volledig aan mij voorbij gegaan. Niet zonder reden, ben ik dan al snel geneigd te denken. De glam-punkrockformatie blijkt slechts korte tijd te hebben huisgehouden; tussen 1971 tot 1977 verschenen er enkele albums die het prima deden bij pers en fans, maar ze verkochten voor geen meter. Op verzoek van Morrissey, voormalig frontman van The Smiths, volgde er in 2004 een comeback. Ik heb nooit veel op gehad met punk en glamrock, met uitzondering van Iggy Pop, Roxi Music en David Bowie. Het clipje op YouTube van Looking For A Kiss dat ik voorafgaand aan het concert bekeek, beloofde in ieder geval een gezellig avondje. Dat het optreden me bijna mijn trommelvliezen zou kosten (oordopjes vergeten), daar had ik even niet bij stilgestaan.

De Domstad was niet massaal uitgelopen voor de roemruchte band van weleer, De Helling was voor ongeveer driekwart gevuld. Met veel enthousiasme en humor, maar allesbehalve foutloos werkte The New York Dolls -met nog maar twee oorspronkelijke leden- zich door een set van (vroege) Stones-achtige rock, punk in de stijl van The Stooges en glamrock à la Mark Bolan. Geen enkel nummer klonk me bekend in de oren. Ik had het gevoel in een film te figureren, met op het podium een band bestaande uit acteurs die de opdracht had gekregen zo jaren 70 mogelijk te klinken en te putten uit alle grote muziekformaties van dat moment, compleet met bijpassende attitudes. Vergelijkbaar met het fictieve Stillwater uit de film Almost Famous. Zanger David Johansen oogde als een nuffige, minder vitale uitvoering van Mick Jagger. De drummer ramde er vrolijk op los, maar sloeg regelmatig de plank mis en beide gitaristen speelden energiek en vrij luidruchtig hun (niet bijster originele) solo’s. Het publiek -extravaganten èn studentikozen- vond het allemaal prachtig. Hoewel ik geen enkel echt goed nummer heb gehoord, heb ik me best vermaakt. Vervelender is het dat ik twee dagen last heb gehad van een suizend en pijnlijk linkeroor. The New York Dolls zal ik dus een volgende keer aan me voorbij laten gaan, maar dat was ik toch al van plan.