A Skin Too Few

In het kader van de verkiezing van de beste portretfilm vertoonde de publieke omroep afgelopen week een vijftal films, waaronder A Skin Too Few : The Days of Nick Drake. De eerste prijs ging uiteindelijk naar Rock ‘n’ Roll Junkie, Jan Eilanders’ rolprent over Herman Brood. Prima keuze natuurlijk, maar de documentaire van Jeroen Berkvens over Nick Drake, de even getalenteerde als gevoelige troubadour mocht er ook zijn. Berkvens maakte eerder een prachtige film over gipsy-gitarist Jimmy Rosenberg, een andere gekwelde ziel. In A Skin Too Few, The Days of Nick Drake vertelt de regisseur op beeldende wijze het levensverhaal van de enigmatische liedjesschrijver die gedesillusioneerd raakt omdat zijn boodschap niet overkomt bij het publiek. Tijdens een van zijn eerste live-optredens slaagt hij er niet in om zijn toehoorders stil te krijgen. Dit frustreert hem zo dat hij besluit nooit meer op te treden. Drake geraakt in een depressie en sluit zich meer en meer af van de buitenwereld. In november 1974 treft zijn moeder hem levenloos aan in bed, 26 jaar oud. Slechts drie albums staan er op zijn naam, maar dat Nick Drake een belangwekkend oeuvre heeft nagelaten is onbetwist. De sensitieve stem gecombineerd met het lyrische gitaarspel blijft iedere keer weer intrigeren. Een kleine ode in beeld en geluid.