A Good Day to Die….

Soms, in een onbewaakt moment, kom ik wel eens op YouTube uit. En elke keer opnieuw realiseer ik me dat ik YouTube te weinig bezoek. Niet dat alle muziekfilmpjes van een uitzonderlijke kwaliteit zijn, maar het schudt soms wel je geheugen wakker. Zo kwam ik -en dat uiteraard zonder dat het de bedoeling was- via via plots uit op een kwalitatief bezien prima filmpje van Robbie Robertson’s Somewhere Down The Crazy River; een track van zijn titelloze solodebuut (1987). Een track waarin Sammy Llanas van de BoDeans een fraaie vocale rol voor zijn rekening neemt. Verhip, dacht ik: BoDeans! Daar heb ik dit gezegende jaar (althans, wat het muziekaanbod betreft….) nog een cd van aangeschaft. Een fonkelnieuwe zelfs, Still geheten.

Nou, als ik me goed herinner had ik ‘m tot dat moment pas één keertje gedraaid, maar voor het overige is het inderdaad stil gebleven. Dus: gezocht, gevonden…..én gedraaid. Diverse malen, zelfs. Zeker geen verkeerde plaat van Sammy & Kurt, de twee oprichters van BoDeans, een rootsrockformatie uit Waukesha, Wisconsin. En dat deed me dan weer terugdenken aan mijn eerste bezoek aan de Melkweg in Amsterdam. Twee collega’s hadden me zover gekregen om op een doordeweekse avond (mei 1987?) de hoofdstad aan te doen. Voor een concert van BoDeans, dus. Een optreden mede naar aanleiding van hun debuut- schijf Love & Hope & Sex & Dreams (1986). Een fantastisch debuut. Geproduceerd door de onvolprezen T-Bone Burnett.

Een plaat die mij overigens getipt was door mijn vriend Jacob Nederlof, in die tijd een zeer lezenswaardige sportcolumnist bij Het Vrije Volk (nu AD/RD). Een zeer kritische man, die Jacob (Hugo Borst is er niks bij…), die bijtijds ook een verhaal over cultuur of muziek voor deze krant mocht pennen. Ik herinner me een verhaal van zijn hand met de titel ‘Gitaarmuziek’. Daarin maakte hij dus onder anderen gewag van het debuut van de BoDeans. Aangeschaft natuurlijk, en kort daarna ook gezien & gehoord in de Melkweg. Was een alleraardigst concert, maar de plaat deed mij meer. Veel meer. Ook het latere werk van Sammy & Kurt gescoord, doch nooit meer het gevoel gekregen van wat het debuut bij mij te weeg bracht. Dat doet Still dus ook niet, hoewel het zoals ‘gezegd’ zeker geen verkeerde schijf is.
Love & Hope & Sex & Dreams is naar mijn mening dus nog immer hun beste. Dankzij de karakteristieke stem van Llanas vooral. Maar ook niet te versmaden is een plaat van Sam Llanas’ groep Absinthe: A Good Day To Die, uit 1998. Een werkelijk prachtige, beladen en bovenal donkere plaat. Het verhaal over de zelfmoord van Sammy’s vier jaar oudere broer, in 1976. Heb van deze schijf in ons kille kikkerlandje destijds weinig tot niets meegekregen. Daar zal dit stukje vrijwel zeker ook geen verandering in brengen.
Ik ben echter wel oprecht blij dat ik deze cd in mijn collectie heb. Eigenlijk mede door de BoDeans- tip van weleer van de heer Nederlof. Waarvoor dank.