Cheepskates!

Ik heb natuurlijk al vaak geuit dat mijn muzikale voorkeuren en passies niet ophouden bij americana, alt.country en singer-songwriters. Zo graaf ik graag in het verleden van 60's, 70's en 80's; haal herinneringen op en 'ontdek' regelmatig nieuw-oude dingen. Psychedelica, garagerock, countryrock, pubrock, hardrock, progrock en nog veel meer; het kan me bovendien niet obscuur genoeg zijn. Met The Cheepskates haal ik herinneringen op aan de midden jaren tachtig, toen de Amerikaanse gitaarmuziek ons overspoelde. Met die overweldigende golf kwam ook een subgenre mee als de neo-garagerock, dat in The Cheepskates een van de meest primitieve, simpele, lullige exponenten kende. Goedkoop ook, dat zich niet alleen uitte in de bandnaam, want simpel instrumentarium met bas, drums, elektrische gitaar, Farfissa-orgeltje en eenvoudige liedjes. Maar wat zijn die eenvoudige liedjes lekker! Op hun rammelende debuutplaat uit 1984, Run Better Run, regeren surfpop, twang en garagepunk; domineren tikkende drums, priegelende gitaarsolootjes, het zeikerige Augie Meyers-orgeltje en onvaste, maar charmante koortjes. Binnen het genre – maar ook daarbuiten – hebben The Cheepskates een unieke sound; weinigen klinken zo schijnbaar amateuristisch, zo lullig in combinatie met superaanstekelijke, vrolijkmakende liedjes als deze New Yorkse garageband.