Recensies Griffin House, Swell, June Star

Eerlijk gezegd had ik geen hoge verwachtingen van Flying Upside Down (Nettwerk/Munich) van de uit Ohio afkomstige Griffin House. Het bijgevoegde persmateriaal deed me vrezen dat we hier met een navelstaarder te maken zouden hebben. Dat kwam door de vergelijking met Jackson Browne en het gegeven dat House dit album maakte, nadat hij ter elfder ure besefte dat zijn verloving een grote vergissing was. Mijn vrees dat hier sprake zou zijn van een genante zoektocht door de eigen ziel bleek echter ongegrond. Flying Upside Down kent weliswaar een persoonlijke kant, maar het thema wordt breder uitgewerkt. Geen navelstaarderij en ook geen overdosis drama. One Thing is gebouwd rond de riff uit Love Is The Drug van Roxy Music. Vooral spannend omdat House in het nummer afrekent met zijn lief. Desalniettemin weet hij ook dat we altijd zullen blijven zoeken naar liefde. The Guy That Says Goodbye To You Is Out Of His Mind zegt alles in de titel en het feit dat House tot die conclusie komt in een nummer waarin hij ook verkondigt dat het in de liefde toch altijd fout loopt, maakt het alleen maar sterker. Producer Jeff Trott (Sheryl Crow) haalde topbegeleiders naar de studio. Toetsenist Benmont Tench en gitarist Mike Campbell (beiden Tom Petty and the Heartbreakers), bassist Justin Mendal-Johnson (Beck), drummer Victor Indrizzo (Macy Gray, Aimee Mann, Daniel Lanois) en violist Sara Watkins (Nickel Creek) komen tot een popgeluid dat raakvlakken heeft met de westcoastrock van de jaren zeventig. Jackson Browne dus, maar ook Andrew Gold is een referentie in een song als The Lonely One en niet alleen om die titel. Dit nummer heeft trouwens veel weg van de sound van Joe Ely op diens cd Love & Danger. Andere vergelijkingen zijn te maken met Neal Casal, Elliot Randall en Cheyenne Medders. Mooie zang dus. De koortjes in het titelnummer mengen ABC met ELO en toch blijft de eindconclusie: prachtig vakwerk.
Waardering: vier paarden

Swell was een band uit San Francisco, die in de jaren negentig invloeden van Velvet Underground en Jesus & Mary Chain verwerkte in hun eigen eentonige, maar wel degelijk spannende sound. Het indie-gezelschap maakte enkele fraaie cd’s, steevast verpakt in onduidelijk grijs vormgegeven hoesjes. Vreemd genoeg staat de band niet in het naslagwerk The Trouser Press Guide To ‘90s Rock. Terwijl ze, maar dat is natuurlijk achteraf, toch kunnen worden beschouwd als een invloed op bijvoorbeeld Grandaddy en misschien ook wel Eels. Terwijl de unplugged-versie van Nirvana ook niet ver verwijderd was van het Swell-geluid. South Of The Rain And Snow (Talitres/Munich) is sinds 2003 eindelijk weer eens een nieuw album van (swell), nu dus met haakjes, dat overigens nog louter bestaat uit David Freel, die altijd al de voorman was. Het gaat hem nog altijd om dat typische percussieve geluid. Alsof het alleen maar om de aanzetten naar nooit tot volle wasdom komende climaxen draait. De eentonigheid die het werk van de band altijd al kenmerkte, is niet langer intrigerend.
Waardering: twee paarden een veulen

June Star past ergens in het muzikale spectrum tussen Son Volt en Richmond Fontaine. Hun vorige uitstekende album Telegraph dateert alweer van 2001, maar nu zijn ze terug met Cora Belle (eigen beheer). Eigenlijk had June Star allang dezelfde status moeten hebben als de eerder genoemde bands. Bandleider Andrew Grimm schrijft meeslepende nummers over lieden die het niet zo getroffen hebben. En Grimm beschikt net als Jay Farrar en Willy Vlautin over zo’n stem die gewoon hoort bij een geruit ongestreken overhemd. June Star bestaat op deze vierde cd nog slechts uit Grimm (zang, elektrische en akoestische gitaren, banjo) en Timothy Bracken (bas, elektrische gitaren, toetsen, accordeon, drums, percussie, achtergrondzang), maar die smalle basis valt nergens op. Highway is een nummer met lange tegen de distortion aanhangende gitaarnoten als van een luchtalarm. Scar heeft dezelfde drive als de platen van Charlie Pickett of Eddie Ray Porter. Het titelnummer gaat in lekkere cowpunkgalop waarbij de gitaren wat ghostriders door de sky laten vliegen. Slotnummer Released is dan weer een vrij ingehouden werkje met piano.
Waardering: drie paarden een veulen