Lijstje

Zo langzamerhand begin ik mijn gedachten te laten gaan over mijn lijstje van de beste cd's van dit jaar. Dat gaat nog een interessante exercitie worden. Zeker omdat er in het najaar altijd nog een releasehausse is: zo verschenen de afgelopen weken de nieuwe Lucinda Williams, de nieuwe AC/DC en de nieuwe cd van Ryan Adams & The Cardinals.

De eerste twee van deze releases maken een goede kans op een top tien notering in mijn jaarlijstje, zeker Little Honey van Lucinda Williams is weer van een ongekende klasse (let ook op de fantastische AC/DC cover). AC/DC zelf is niet schokkend, maar dat is juist hun kracht (hoewel ik een Bon Scott fan ben, kan ik sinds hun vorige cd ook weer naar hen luisteren met de schorre kip Brian Johnson, ik concentreer me gewoon op hun nog steeds heerlijke riffs).

Ryan Adams echter valt nu toch definitief uit mijn lijstjes: waar is de man die met Whiskeytown melancholie wist te verheffen tot kunst, waar is de man die met Hearbreaker en New York Americana een nieuwe betekenis gaf? Hoewel er altijd wel een paar leuke liedjes op een cd van Adams blijven staan, kan hij mij niet meer een hele cd boeien. Stuurloze en eenvormige liedjes die totaal inwisselbaar worden. Is dat een verrassing: eigenlijk niet, al sinds Rock n Roll waar hij zich heerlijk uitleefde hebben alle Adams cd's hetzelfde euvel. Ik bleef ze maar kopen, hopend op een klassieker en uit een misplaatste loyaliteit. Zijn laatste cd Cardinology echter heeft de luisterbeurt op 3vooor12 (lang leve die website) niet overleefd. Ik ben voorlopig even klaar mer Ryan Adams. Er zijn anderen die meer te melden hebben, die artistiek scherper zijn. Het spijt me, want ik zeg dit met pijn in het hart. Dus: Ryan, please come back!