Thanks Steve

Als het effe niet meezit, dan grijp ik al snel naar het paardenmiddel Steve Westfield; lukt het allemaal niet, dan neem ik een dosis Reject Me... First (1995), en het leven lacht me weer tegemoet. Steve's deprimerende teksten, voorzien van begrafenisblazers, lethargische bas-drums-fiddle-pedal steel-begeleiding en huilende gitaren – The Slow Band – doen mij immer weer beseffen dat vergeleken met Steve's misantropie mijn problemen relatief zijn. De alt.countrysongs, met weinig hoopvol stemmende titels als Sitting On The Bottom Of The World, Lost, Ain't Got No Reason en Reject Me First, trekken traag sjokkend voorbij, de hopeloosheid der dingen benadrukkend. I know, you know / It's hopeless zijn dan ook de eerste woorden die Steve zingt in de plaatopener Fade Away. Prachtig. Of deze: It's all senseless / I mean everything in het om te janken zo mooie Dissappointed. Ik zei het al: prachtig – en louterend. Thanks Steve.