Graney

Opeens schoot mij zijn stem te binnen; een gruizige, gehaktmolen-achtige stem, bepaald niet verstoken van maniërisme. Maar hé, het was wel 1983 of zo dat ik kennis nam van die gutturale drawl. Aussies in Londen waren het: The Moodists met ‘Runaway’. Ik bleef ze volgen, The Moodists, en blij verrast was ik toen de zanger, Dave Graney, een soloalbum uitbracht. Verdwenen was de loodzware postpunk – en ook de gorgelstem – en in plaats daarvan klonk een contemporaine singer-songwriter die eer betoonde aan grote songschrijvers als Fred Neil (‘The Dolphins’), Gram Parsons (‘Brass Buttons’) en Gene Clark (‘In A Misty Morning’). In feite is My Life On The Plains pure americana, met zijn Wilde Westen-sfeer in beeld en geluid. Graney covert bovendien de traditional ‘The Streets Of Laredo’ meesterlijk, en zijn eigen compositie ‘Robert Ford On Stage’ is weergaloos met zijn stemmige sfeer, rinkelende gitaren en wuivende pedal steel. Kortom, My Life On The Plains is in alles een vergeten americanaklassieker, maar daarover later meer.
Waarom Dave Graneys stem mij te binnen schoot weet ik niet meer; maar het gebeurde en ik was er blij om.